23 Иште РАББИден аджджы боран, дешетли фуртуна келе, о, яманларнынъ башына тюшеджек.
Сен исе, я РАББИ, оларнынъ устюнден куледжексинъ, бутюн халкъларны масхара этеджексинъ.
Сизни дешет фуртуна киби баскъанда ве беля къасыргъа киби сарып алгъанда, къайгъы ве сыкъынты тюбюнде къалгъанынъызда, къуванырым.
Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: – Бакъынъыз, беля халкътан халкъкъа кече, дюньянынъ четлеринден буюк боран котериле.
О заман бу халкъкъа ве Ерусалимге айтыладжакъ: – Сахрадаки бош тёпеликлерден халкъымнынъ къызына сыджакъ ель уфюреджек, амма онен арманда савурмакъ, кепекни айырмакъ мумкюн дегиль,
Эй, сизлер, ёлдан кечкенлер! Башларынъызгъа бу тюшмесин! Бакъынъыз да корюнъиз, хасталыгъыма ошагъан хасталыкъ бармы? Бу хасталыкъны РАББИ башыма гъазабы алевленген куню ёллады!
О заман РАББИ оларнынъ устюнде корюнеджек, Онынъ окъу, йылдырым киби, ураджакъ. РАББИ-Тааля бору чаладжакъ ве дженюп буранларында адымлайджакъ.