12 РАББИ бойле дей: – Сенинъ яранъ яхшы олмаз, хасталыгъынъ агъыр.
Лякин олар Алланынъ хаберджилерини мыскъыллай, Онынъ сёзлерини динълемей, Онынъ пейгъамберлерини масхара эттилер. Бундан сонъ РАББИнинъ гъазабы Озь халкъына ойле алевленди ки, тюзельмеге чаре къалмады.
Оларгъа бойле хабер эт: – Козьлерим гедже-куньдюз, токътамаздан козьяш тёксюн; халкъымнынъ къызыны чокъ урдылар, ве о йыкъылды, пек агъыр яраланды.
– Керчектен де, Сен Ехуданы ред эттинъми? Сионгъа нефретнен бакъасынъмы? Не ичюн бизни чекиштиресинъ? Не ичюн шифа тапып оламаймыз? Тынчлыкъ-аманлыкъны беклей эдик, яхшылыкъ кельмеди. Шифа кореджек вакътыны бекледик, къоркъуларны таптыкъ.
Не ичюн хасталыгъым кечмей, не ичюн ярам яхшы олмайып, шифаны къабул этмей? Алдатыджы бир чокъракъ, ишанчсыз сувлар дайын, манъа оладжакъсынъмы, аджеба?
Не ичюн яраларынъ, аджджы хасталыгъынъ ичюн къычырасынъ? Чокътан-чокъ акъсызлыкъларынъ ве гуналарынъ чокълашкъаны ичюн, Мен буны башынъа тюшюрдим.
Чокъракъ сувны фышкъырткъаны дайын, Ерусалим де яманлыкъны фышкъырта. Анда зулум ве хырсызлыкъ токътамай, адамларнынъ азаплары ве яралары эр вакъыт козюм огюндедир.
Гилад еринде мельэм ёкъмы, анда эким ёкъмы? Не ичюн халкъымнынъ ярасы яхшы олмады?
Эй, Ерусалим къызы! Санъа не айтайым? Сени неге ошатайым? Эй, Сион къызы! Сени неге бенъзетейим? Гонълюнъни насыл этип алайым? Яранъ денъиз къадар балабандыр, сени ким яхшы этип олур?
О манъа шойле деди: – Инсан огълу! Бу кемиклер – бутюн Исраиль халкъыдыр. Олар: «Кемиклеримиз къуруп кетти, умютимиз гъайып олды, биз яшайыштан кесильдик», – дейлер.
Эфраим озь хасталыгъыны корьгенде, Ехуда озь ярасына бакъкъанда, Эфраим Ашшургъа кетти, буюк падишадан ярдым сорады. Амма онынъ сизни яхшы этмеге кучю ёкъ, о, яраларынъызны тедавийлемез.
Самариенинъ яралары яхшы олмаз; хасталыкъ Ехудагъа да кельди, меним халкъымнынъ къапусына, Ерусалим шеэрине якъынлашты.
Сенинъ яранъа илядж ёкъ, сени ургъан уруш – олюм ярасыдыр. Сенинъ акъкъынъда эшитеджек эр ким къуванып, эль чырпаджакъ, чюнки битмез ачувынъны дуймагъан кимсе къалмады.