21 Бош тёпеликлерден бир сес, Исраиль огъулларынынъ аджыныкълы агълавы эшитиле. Олар догъру ёлдан урулдылар, РАББИни, оларнынъ Алласыны унуттылар.
Сонъ адамларнынъ огюнде бойле айтаджакъ: «Гуна къазандым, догъру лаф ерине ялан айттым, амма манъа джеза берильмеди.
Ким къусурсызлыкъта юре, хавфсызлыкъта яшай, къыйыш ёлдан юргеннинъ исе тюшюнгенлери ачылыр.
Адамнынъ ахмакълыгъы онынъ ёлуны къыйыш эте, юреги де РАББИге къаршы гъазаплана.
Аллаларынынъ эвине, Дивон шеэрининъ ибадет тёпелерине агъламакъ ичюн кеттилер. Моав халкъы Нево ве Медева шеэрлери ичюн аджджы агълай; эр кеснинъ баш сачлары алынгъан, сакъаллары тыраш олунгъан.
Сени къуртаргъан Алланъны унуттынъ, сени сакълагъан Къаянъны акъылынъа кетирмединъ, бунынъ ерине шенълендирген багъларны осьтюрдинъ, ябан юзюм пытагъындан чубукъ сачтынъ.
Сен кимден къоркътынъ? Кимден отюнъиз патлады? Не ичюн Менден вазгечтинъ, Мени унуттынъ, юрегинъде сакъламадынъ? Мен чокъ вакъыт индемедим; Менден къоркъмакътан вазгечтинъ бунынъ ичюнми?
Чёльдеки байырларгъа гъайып этиджилер кельди, мемлекетнинъ бир кенарындан башкъа кенарынадже РАББИнинъ къылычы ольдюре, кимсе аман-эсен къуртулмаз.
Мен санъа берген къысметинъ, пайынъ будыр, – дей РАББИ. – Сен Мени унуттынъ ве ялангъа ишандынъ.
Халкъым исе Мени унутты, бош путларгъа къокъулы отларны якъалар, къадимий ёлундан урулдылар, юрюльген ёлдан дегиль де, насылдыр сокъачыкътан кеттилер.
Къыз озь ильванларыны, келин озь келин урбасыны унутып олурмы? Халкъым исе сайылмаз куньлерден берли Мени унутты.
Бош тёпелерге бакъ да корь, сеннен ороспуланмагъан ер къалдымы? Сахрада отургъан араплар киби, ёл четинде оларны беклеп отура эдинъ, орталыкъны ороспулыгъынъ ве яманлыгъынънен арамладынъ.
Агълай-агълай келеджеклер, мерамет этип, оларны алып кетиреджегим, сув бою дос-догъру ёлдан алып келеджегим, сюрюнмезлер. Мен – Исраильнинъ бабасыдырым, Эфраим – биринджи догъгъан баламдыр.
Узун сачынъны кес де ат, байырларда агълав тюркюсини йырла. РАББИ бу несильге ачувланып, олардан вазгечип, кетти.
Шунынъ ичюн РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Мени унуткъанынъ ве Менден вазгечкенинъ ичюн, масхаралыгъынъ ве ороспулыгъынъ ичюн джезаны ал.
Къуртарылып, сагъ къалгъанлар чапсалар да, вадий гогерджинлери киби дагъларда сакъланаджакълар. Эр бириси акъсыз ишлери ичюн ынъранып агълайджакъ.
Мен оларгъа чобанлыкъ эттим, ве олар тойгъандже ашадылар. Тойгъан сонъ исе юреклери къопайды, ве олар Мени унутты.
Исраиль Яратыджысыны унутты, путларгъа ибадетханелерни ясады, Ехуда бир чокъ янына барылмаз шеэрни къурды. Амма Мен оларнынъ шеэрлерине атеш ёллайджагъым, ве о, къалелерини ашап битиреджек.
Эй, Якъуп эвининъ башлыкълары ве Исраиль эвининъ ёлбашчылары, буны динъленъиз! Сизлер адалетни севмейсинъиз, эр бир догъру шейни къыйыш этесинъиз,
РАББИнинъ мелеги ондан: – Не ичюн эшегинъни учь кере урдынъ? – деп сорады. – Мен санъа къаршы чыкъмагъа кельдим. Мен эткенинъден разы олмайым.
Алланынъ истегине коре олгъан джан агърысы адамларны тёвбеге кетире, къуртулыш тапмагъа имкян бере. Дюньядаки шейлер акъкъында къасевет исе тек олюмни кетире.