13 Тек къабаатынъны таны. РАББИге, сенинъ Алланъа къаршы чыкътынъ, ябанджыларнен эр даллы терек тюбюнде ябанджыларны бол-бол охшай эдинъ. Сесиме исе къулакъ асмадынъ, – дей РАББИ.
Исраиллилер башкъа халкъларнынъ адамларындан айрылдылар ве озь гуналары ве бабаларынынъ япкъан къабаатлары акъкъында айтып башладылар.
Гуналарыны гизлеген адам хайырыны корьмез, тёвбе этип оларны ташлагъангъа исе мерамет этерлер.
Эр бир даллы терекнинъ тюбюнде, эменлернинъ арасында истекнен янып туташасынъыз; къая чатлакъларында, асылып тургъан къаяларнынъ этеклеринде балаларны къурбан чаласынъыз.
Бу халкъ акъкъында РАББИ бойле дей: – Аякъларыны тутмайып, токътамаздан кезмеге севгенлери ичюн, РАББИ олардан разы дегиль, къабаатларыны акъылында тутар, гуналары ичюн джезалар.
Я РАББИ! Япкъан яманлыкъларымызны, деделеримизнинъ гуналарыны билемиз. Керчектен де, Санъа къаршы гуна ишледик.
Боюндырыгъынъны чокътан парчаладым, багълавларынъны къопардым, сен де: «Ибадет этмейджегим», – дединъ. Эр юксек байырда ве эр даллы терек тюбюнде ороспуландынъ.
Ялынаякъ юрмектен сакъын, сувсузлыкътан богъазынъны сакъла. Амма сен: «Э-эй, эписи джоюлып кетсин! Ябанджы аллаларны севем, оларнынъ артындан кетеджегим», – дединъ.
Бош тёпелерге бакъ да корь, сеннен ороспуланмагъан ер къалдымы? Сахрада отургъан араплар киби, ёл четинде оларны беклеп отура эдинъ, орталыкъны ороспулыгъынъ ве яманлыгъынънен арамладынъ.
Утанч ичинде ятамыз, масхаралыгъымыз бизни къаплай; биз ве деделеримиз яшлыгъымыздан бу куньге къадар РАББИнинъ, Алламызнынъ огюнде гуна япа эдик, РАББИнинъ, Алламызнынъ сесине къулакъ асмай эдик.
Ёшия падишалыкъ эткенде, РАББИ манъа бойле деди: – Имансыз Исраиль къызы нелер эткенини корьдинъми? Эр юксек байыргъа котерилип, эр даллы терек тюбюне барып, анда ороспулыкъ этти.
Амма олар не динъледи, не къулакъ астылар, лякин инат олып, юреклерининъ яман ниетлерине коре яшадылар, Манъа юзьлерини дегиль, аркъаларыны чевирдилер.
Амма олар Мени динълемедилер, къулакъ асмадылар ве инат олып, деделеринден бетер олдылар.
Амма сен озь гузеллигинъе ишандынъ ве санъа нам кетирген шейлерни озь ороспулыгъынъда файдаланып башладынъ. Кеткен-кельген эр бирине озюнъни бутюнлей бердинъ.
Сонъра Мен кетип, ериме къайтаджагъым. Олар озь къабаатларыны танып, Мени къыдырмагъандже, Мен еримде къаладжагъым.
Миллетлернинъ мулькюни запт эткенинъизнен, аллаларына хызмет эткен ерлерини: юксек дагъларнынъ ве байырларнынъ устюндеки, эр пытакълы терек тюбюндеки ерлернинъ эписини мытлакъа ёкъ этинъиз.