11 Мен ниетлеримни ве сизлерге япаджакъларымны билем, – дей РАББИ. – Мен сизге яманлыкъ дегиль де, яхшылыкъ этмеге, келеджек ве ишанч бермеге ниетленем.
О – бирден-бир. Эгер О, бир шей япмагъа истесе, ким Онъа къаршы чыкъаджакъ? Джаны не истесе, оны япар!
Яш арсланлар къыйнала ве ач олалар; РАББИни къыдыргъанлар исе ич бир яхшы шейден эксик олмаз.
Мен дедим: «Манъа мерамет эт, я РАББИ! Мен Санъа къаршы гуна япкъан олсам да, джанымны яхшы эт.
Сен яраткъан бутюн халкълар келип, Сенинъ алдынъда бель букеджеклер ве Адынъны шуретлейджеклер, я Рабби!
Мен гъазаплы дегилим, лякин къаршыма тикенлер ве кийик отлар чыкъса, оларгъа къаршы дженк этерим, бутюнлей якъып ташларым.
– Мына, бойле куньлер келеята ки, Мен Давутнынъ эвлядыны, Инсафлы Пытакъны юксельтеджегим, – дей РАББИ. – Падиша падишалыкъ этмеге башлайджакъ. О, акъыллы олып, ер юзюнде адалетнен суд этеджек.
Онынъ куньлеринде Ехуда къуртуладжакъ, Исраиль къоркъусыз яшайджакъ. Онъа: «РАББИ бизни акълай», – айтаджакълар.
– РАББИ, Исраильнинъ Алласы бойле дей: Мындан къасдийлилернинъ топрагъына къувалангъан Ехуда сюргюнлерини, бу яхшы инджирлер киби, яхшы саяджагъым.
– Сен де, къулум Якъуп, къоркъма, – дей РАББИ, – отюнъ патламасын, Исраиль! Бакъынъыз, Мен сени къуртараджагъым, сени ве эвлятларынъны узакъ мемлекеттен, эсирлик топрагъынъдан къайтараджагъым. Якъуп къайтып, тынч ве аман-эсен яшайджакъ, оны кимсе къоркъузмайджакъ.
Лякин РАББИге, оларнынъ Алласына, ве Мен береджек Давут падишагъа хызмет этеджеклер.
Лякин Мен бу шеэрге илядж ве шифа береджегим, оны яхшы этеджегим, оларгъа аманлыкъ ве акъикъат байлыгъыны ачаджагъым.
РАББИден сабырнен къуртулыш беклемек – яхшыдыр!
Шунынъ ичюн оларгъа шойле айт: «РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Мен оларны узакъ халкъларгъа сюргюн эттим, чешит мемлекетлерге дагъыттым, лякин олар кеткен топракъларда Мен оларгъа кучюк Азиз Ер олдым».
Бундан сонъ Исраиль огъуллары къайтаджакъ ве РАББИни, оларнынъ Алласыны, эм де Давут падишасыны къыдыраджакълар. Олар РАББИден къоркъаджакълар ве сонъки куньлериндеки Онынъ эйилигини буюк урьмет этеджеклер.
Амма олар РАББИнинъ тюшюнджелерини бильмейлер, Онынъ ниетлерини анъламайлар. О исе оларны, армангъа богъдай культелери киби, топлады.
Лякин Мен къулларыма пейгъамберлерге айткъан сёзлерим ве буюргъан низамнамелерим деделеринъизнинъ яшайышларында беджерильди. О вакъыт олар Манъа тёвбенен къайтып: «Ордуларнынъ РАББИси бизни яшайыш ёлларымыз ичюн ве япкъан ишлеримиз ичюн джезалады», – дедилер.
Къалгъан учьте бир пайыны атешке алып кетиреджегим, оларны, кумюш киби, иритип темизлейджегим, алтын киби, сынайджагъым. Олар Мени Адымнен чагъыраджакъ, ве Мен оларгъа джевап береджегим. Мен: «Олар – Меним халкъым», – дейджегим. Олар да: «РАББИ – Алламыз», – дейджеклер.