7 Онынъ ве мемлекетининъ йыкъыладжакъ вакъты-саати кельмегендже, бутюн халкълар онъа, огълуна ве торунына хызмет этеджеклер. Онъа чокъ халкълар ве буюк падишалар хызмет этеджеклер.
Меним джанымны къыдыргъанлар къапкъан къоя; манъа яманлыкъ истегенлер исе, оледжегим акъкъында айтып, эр кунь манъа къаршы фитне къуралар.
Амоцнынъ огълу Ешаянынъ Вавилон акъкъында айткъан пейгъамберлиги.
Мына, адамлар, чифт-чифт ат устюндеки атлылар келе! Сонъ сесини чыкъарып, бойле деди: – Йыкъылды, Вавилон йыкъылды! Бутюн аллаларынынъ путлары ерге урулып къырылдылар.
«Оларны Вавилонгъа алып кетерлер, ве олар анда оладжакълар. Мен баргъанда исе, – дей РАББИ, – оларны андан аладжагъым ве бу ерге къайтараджагъым».
Вавилоннынъ падишасы Невукъаднеццар ве бутюн ордусы, онынъ къолунда олгъан ернинъ бутюн падишалыкълары ве халкълары Ерусалимге ве чевресиндеки эписи шеэрлерине къаршы дженк эткенлеринде, РАББИден Йирмеягъа бойле хабер кельди:
РАББИ бойле дей: Бакъынъыз! Мен Ехуданынъ падишасы Цидкияны джаныны къыдыргъан душманына, Вавилоннынъ падишасы Невукъаднеццаргъа бергеним дайын, Мысырнынъ падишасы Хофра фыравунны да джаныны къыдыргъан душманларына береджегим.
Мысыр топрагъыны урмакъ ичюн Вавилон падишасы Невукъаднеццарнынъ келюви акъкъында РАББИден Йирмея пейгъамберге бойле хабер кельди:
Эвил-Меродакъ Вавилоннынъ падишасы олды. Озь падишалыгъынынъ биринджи йылында, Ехуда падишасы Ехоякиннинъ сюргюндеки 37-нджи йылында, 12-нджи айында, айнынъ 25-инджи кунюнде, о, Ехуданынъ падишасы олгъан Ехоякинни юксельтти ве зиндандан чыкъарды.
Вавилон падишасынынъ къолларыны исе къавийлештиреджегим, Меним къылычымны онынъ къолуна къояджагъым. Фыравуннынъ къолларыны исе къыраджагъым, ве о, падишанынъ огюнде агъыр инъильдейджек.
Сен – падишасынъ, падишаларнынъ падишасысынъ! Коклердеки Алла санъа падишалыкъ, акимиет, къудрет ве шурет берди.
Сени адамлардан къуваджакълар. Сен кийик айванларнен яшайджакъсынъ. Санъа, бугъагъа киби, от ашатаджакълар. Сен коктеки чыкънен сыланаджакъсынъ. Алла-Тааля адамларнынъ падишалыгъына акимдарлыкъ эткенини ве оны истегенине бергенини сен анъламагъандже, устюнъден еди йыл кечеджектир.
Апансыздан санъа борджкъа берген адамлар аякъкъа тураджакълар, сени титретеджек адамлар уянаджакълар ве сенинъ мал-мулькюнъни чайпап аладжакълар.
Сен чокъ халкъларны талагъанынъ ичюн, халкъларнынъ къаныны тёккенинъ, мемлекетлерни ве шеэрлерни бозгъанынъ, анда яшагъанларны ёкъ эткенинъ ичюн, энди халкъларнынъ эписи сени таларлар.
Онынъ артындан башкъа бир мелек учып келе ве бойле дей эди: – Ёкъ этильди! Бутюн халкъларгъа озь сынъырсыз ахлякъсызлыгъыны, сархош эткен шарапны киби, ичмеге берген буюк Вавилон шеэри ёкъ этильди!
Буюк шеэр учь къысымгъа болюнди. Миллетлернинъ шеэрлери ёкъ этильди. Алла буюк Вавилон шеэрини унутмагъан; О, онынъ башына Озь дешетли гъазабыны, шарапкъа толу къадесини киби, тёкти.