23 Урияны Мысырдан чыкъарып, Ехояким падишагъа кетирдилер. Падиша оны къылычнен ольдюрип, мевтаны халкъ мезарлыгъына атты.
Ехояким РАББИнинъ огюнде, баба-деделери киби, ярамай ишлер япып яшады.
– Балаларынъызны бошуна джезаладым, олар тербиелеримни огренмедилер. Йыртыджы арслан киби, къылычларынъызнен пейгъамберлеринъизни ольдюрдинъиз.
– Сенинъ не козьлеринъ, не акъылынъ бар! Сен тек арам къазанчкъа ынтыласынъ, къабаатсыз къанны тёкесинъ, зулум ве зорбалыкъ япасынъ.
Оны, эшек киби, джыяджакълар, Ерусалим къапуларындан сюйреп чыкъараджакълар, тышары атаджакълар.
Лякин шуны къатиен билинъиз ки, мени ольдюрсенъиз, озьлеринъиз, бу шеэр ве шеэрлилер къабаатсыз къанымны тёккенинъиз ичюн къабаатлы оладжакъсынъыз. Керчектен де, эписи бу сёзлерни сизге айтмагъа мени сизге РАББИ ёллады!
Онынъ ичюн Ехуда падишасы Ехоякимнинъ акъкъында РАББИ бойле дей: Онынъ эвлятлары Давутнынъ тахтында отурмайджакъ. Олюси де уйле сыджагъына ве гедже сувугъына ташланаджакъ.
О, башкъа арсланларнен долашты, яш арслан олды. О, авыны авламагъа огренди, адамларны ашады.
Джеллятны йиберип, Ягъянынъ башыны алдырды.
Еудийлер Рабби Исаны ве пейгъамберлерни ольдюрдилер, бизни де къувдылар. Олар Алланынъ разылыгъыны къыдырмайлар ве бутюн адамларгъа къаршы чыкъалар,
Оларны ташларнен ура, пычкъынен пыча, къыйнавгъа огърата, къылычнен ольдюре эдилер. Олар къой ве эчки терисине кийинип долаша, ёкъсуллыкъта, дертлерде ве азапларда яшай эдилер.
Олар шаатлап битиргенден сонъ, тюпсюзликтен чыкъкъан джанавар оларнен дженк этеджек, оларны енъеджек ве ольдюреджек.