Дандан Беэр-Шевагъа къадар, Сулейман укюмдарлыгъынынъ девамында, Ехуда ве Исраиль топракъларында эр бир адам озь юзюм багъчасы ичинде ве озь инджири тюбюнде бир шейден къоркъмайып яшады.
Санъа къаршы ич бир япылгъан силя енъиш къазанмайджакъ, судда сеннен давалашкъан эр кимни къабаатлайджакъсынъ. РАББИ къулларынынъ къысмети бойледир, оларны Мен акълайджагъым, – дей РАББИ.
Бизге бир Бала догъды, бизге бир Огъул берильди! Омузлары устюне акимиет къоюлды. Онъа «Аджайип», «Насиатчы», «Кучьлю Алла», «Эбедий Баба», «Аманлыкъ Падишасы» дейджеклер.
Олар анда раат яшайджакъ, эв къураджакъ, юзюмликлерини сачаджакълар. Оларны кореджек козю олмагъан къомшуларыны Мен джезалайджагъым, ве олар къоркъмайып яшайджакълар. О заман Мен – РАББИ, оларнынъ Алласы олгъанымны биледжеклер.
Сен догърусынъ, я Рабби! Биз исе буюк масхара олдыкъ. Ехуда мемлекетинде, Ерусалим шеэринде, бутюн Исраильде, узакъ ве якъын ерлерде, Сенден айырылгъанымыз ичюн Сен бизни сюргюн эткен эр бир мемлекетте яшагъан еудийлер масхара олды.
Лякин Ехуда эвине мерамет этеджегим. Не яй, не къылыч, не дженк, не атлар ве атлылар оларны къуртараджакъ, олар Алласы РАББИнинъ кучюнен къуртуладжакъ.