О, РАББИнинъ огюнде бир фидан киби, къуру топракътан бир филис киби чыкъты. О, не дюльбер, не де улу эди. Бизлер Оны корьдик, ве корюниши бизни меракъландырмай эди.
Бизге бир Бала догъды, бизге бир Огъул берильди! Омузлары устюне акимиет къоюлды. Онъа «Аджайип», «Насиатчы», «Кучьлю Алла», «Эбедий Баба», «Аманлыкъ Падишасы» дейджеклер.
Мына, ойле куньлер келеята ки, – дей РАББИ, – Мен халкъымны, Исраильни ве Ехуданы эсирликтен къайтараджагъым, – дей РАББИ. – Мен оларны кене баба-деделерине берген топракъкъа къайтараджагъым, ве олар о топракънынъ сабылары оладжакълар.
Мен оларгъа боллугъынен нам къазангъан топракълар береджегим, топракъларында ачлыкътан бир даа ольмейджеклер. Халкълар оларны бир даа яманламайджакълар.