7 Санъа къаршы гъайып этиджилерни азырладым, эр бирининъ къолуна алетлерни бердим. Олар энъ яхшы кедр тереклеринъни кесип, атешке атаджакълар.
Къулларынънен Раббини ашаладынъ ве: «Чокътан-чокъ арабаларымнен дагъларнынъ тёпесине, Ливаннынъ къаяларына чыкътым, юксек кедр тереклерини кестим, энъ яхшы кипарислерини кестим. Онынъ энъ юксек тёпелерине кельдим, багъынынъ гурь ерине кирдим.
Тул къадынлары денъиз къумундан чокъ олды, уйле вакътында йигитлернинъ аналарына къаршы гъайып этиджини ёлладым, къоркъу ве дешет оларны апансыздан къаплады.
Амма япкъанларынъызгъа коре сизни джезалайджагъым, – дей РАББИ. – Сизинъ орманынъызда атеш туташтыраджагъым, бутюн чевресини якъып ёкъ этеджегим.
Бакъынъыз, Исраиль халкъы! Узакътан сизге къаршы бир халкъны, кучьлю, къадимий бир халкъны кетиреджегим, – дей РАББИ. – Сиз оларнынъ тилини бильмезсиз, не дегенлерини анъламазсыз.
Эй, Ливан, къапуларынъны ач, атеш кедрлеринъни якъып ёкъ этсин.
Падиша пек ачувлана. Аскерлерини ёллап, адам ольдюрген джинаетчилерни ёкъ этип, шеэрни кульге чевире.