Озю исе бир куньлюк узакълыгъында сахрагъа кетип, анда арча тюбюнде отурды ве озюне олюм сорап: – Етер, я РАББИ! Джанымны ал. Мен баба-деделеримден яхшы дегилим, – деди.
Вай-вай-вай! Башыма беля! Ах, анам! Сен мени догъып, давалашкъан адам олдым, бутюн ернен къавгъалаштым! Не борджкъа бердим, не борджкъа алдым, лякин мени эр кес къаргъай.