Мени къувалагъанлар утансынлар, мен исе масхара олмам; олар титресинлер, мен исе титремейим; башларына беля кунюни тюшюр, оларны къатты джезанен джезала.
Оны яманлай эдилер, О исе джевап берип, ич кимсени яманламай эди. О, азап чеккенде, ич кимсени къоркъузмай эди, лякин эр шейни адалетли суд эткен Алланынъ къолуна бере эди.
Ханна джевап берип: – Ёкъ, эфендим, мен сархош дегилим! Мен – юрегинде буюк къайгъы олгъан къадыным. Шарап ве башкъа бир ички ичмедим, РАББИге джанымны якъкъан шейлерни айта эдим.