9 Шунынъ ичюн сизлернен дава этеджегим, – дей РАББИ, – торунларынъызнен де дава этеджегим.
Мени къабаатымдан бутюнлей ювып, мени гуналарымдан темизле!
Оларгъа седждеге къапанып ибадет этме. Мен – РАББИм, сенинъ Алланъдырым, куньджю Аллам. Мени кореджек козю олмагъан бабаларнынъ къабаатлары ичюн балаларыны учюнджи ве дёртюнджи несильгедже джезалайым.
РАББИ къабаатламакъ ичюн турды, халкъларны суд этмек ичюн аякъ устюнде тура.
Не олгъаныны Манъа хатырлатынъ да, айды, давамызны чезейик; акъланмакъ ичюн, бир шей айт.
Сизге Меннен дава этмеге не керек? Манъа къаршы эпинъиз чыкътынъыз, – дей РАББИ.
«Мен къабаатсызым! РАББИнинъ ачувы манъа тиймез», – дейсинъ. Бакъ! «Гуна ишлемедим», – дегенинъ ичюн, Мен сени суд этеджегим.
Якъуп ана къурсагъында биле къардашыны тепти, буюген сонъ исе Алланен курешти.
Исраиль-ананъызгъа къаршы суд ишини башланъыз. О, энди Меним апайым дегиль, Мен де онынъ акъайы дегилим. О, не юзюни, не кокюслерини ороспулыкъ хызметине бермесин.
Эй, Исраиль огъуллары! РАББИнинъ сёзюни динъленъиз! РАББИ бу ерде яшагъанларны къабаатлай, чюнки мемлекетте не акъикъат, не мерамет бар, ве адамлар Алланы бильмейлер.
Мен Озюм шу адамгъа ве бутюн союна къаршы чыкъаджагъым ве халкъ арасындан эм оны, эм о киби Манъа къаршы ороспулыкъ япкъанларнынъ эписини, Молек путунынъ артындан кеткенлерни ёкъ этеджегим.
Эй, дагълар ве ернинъ сарсылмаз темеллери! РАББИнинъ къабаатлавыны эшитинъиз, – РАББИ Озь халкъынен, Исраильнен давалаша.