Мен къолларым япкъан ишлеримнинъ эписине, бу ишлерни япкъанымда эткен заметиме айланып бакътым: Иште, эписи бошуна ве ель къувалавдыр, ер юзюнде олардан да бир файда ёкъ.
Бир адам икмет иле, бильги ве мувафакъиетнен замет этип, озь къазангъанларыны асыл замет этмеген адамгъа бермеге борджлу. Бу да бош шей ве буюк адалетсизликтир.
Олар Мени ташлап кеттилер, бу ерни ябанджы бир ерге чевирдилер; озьлерине, деделерине ве Ехуда падишаларына белли олмагъан башкъа аллаларгъа бу ерде къокъулы отларны якътылар; бу ерни къабаатсызларнынъ тёкюльген къанына толдурдылар.
Лякин ким Мен береджек сувны ичсе, ич бир вакъыт сувсамайджакъ. Мен береджек сувны ичкен адамнынъ ичинде эбедий омюрге ынтылгъан чокъракъ пейда оладжакъ, – деди.
Сонъ РАББИ Мусагъа: – Мына тезден сен баба-деделеринъе къошуладжакъсынъ, – деди. – Бу халкъ, ороспу киби олып, кетеяткъан топракъларында эджнебий аллаларнынъ пешинден бараджакъ. Олар Мени къалдыраджакълар ве Мен оларгъа берген васиетимни бозаджакълар.