20 Халкъкъа айт: «Эй, Ехуданынъ падишалары, бутюн Ехуда ве Ерусалимде яшагъанлар, бу къапуларгъа киргенлернинъ эписи! РАББИнинъ сёзюни динъленъиз!
Падиша ве онынъ апайына бойле айт: – Ерге отурунъыз! Шуретинъизнинъ таджы башынъыздан тюшти.
РАББИ манъа бойле деди: – Ехуда падишаларынынъ кирип чыкъкъан къапуларына, Халкъ Къапусына ве Ерусалимнинъ эписи къапуларына бар да, анда тур.
«Ехуда падишалары ве Ерусалимде яшагъанлар! РАББИнинъ хаберини динъленъиз! Исраильнинъ Алласы, Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: Бакъынъыз, бу ерге бир беля тюшюреджегим. Онынъ акъкъында эр эшиткеннинъ къулакълары къоркъудан чынълайджакъ.
Олар Мени ташлап кеттилер, бу ерни ябанджы бир ерге чевирдилер; озьлерине, деделерине ве Ехуда падишаларына белли олмагъан башкъа аллаларгъа бу ерде къокъулы отларны якътылар; бу ерни къабаатсызларнынъ тёкюльген къанына толдурдылар.
Ехуда падишасынынъ эвине айт: – РАББИнинъ сёзюни динъленъиз:
«Давутнынъ тахтында отургъан Ехуда падишасы! Сен, хызметчилеринъ ве бу къапулардан кирген халкъ, РАББИнинъ хаберини динъленъиз!
Олар сени истесе – динълесинлер, истемесе – динълемесинлер, амма сен Меним сёзлеримни бу инат халкъкъа хабер эт.
– Инсан огълу! Мен сени Исраиль халкъына къаравул этип къойдым. Сен Меним сёзлеримни динълейджексинъ ве Меним Адымдан оларны тенбиелейджексинъ.
Эй, руханийлер, буны эшитинъиз! Эй, Исраиль халкъы, дикъкъатнен динъленъиз! Эй, падишанынъ эви, къулакъ асынъыз! Сизлер укюм этиледжексинъиз, чюнки сиз озь путларынъызнен Мицпа шеэринде халкъны къапкъангъа тюшюрдинъиз, Тавор дагъында къоюлгъан бир агъ киби олдынъыз.
Эй, Самарие дагъында яшагъан, Башан сыгъырлары киби, семиз олгъан къадынлар! Фукъарелерни хорлагъан, факъырларны чекиштирген, акъайларына: «Бизге бир шей ичмеге кетир!» – деген апайлар, бу сёзлерни динъленъиз.
Мен бойле дедим: – Якъуп огъуллары ве Исраиль эвининъ башлыкълары! Динъленъиз! Сизге догърусыны бильмеге керекми?
Рухнынъ иманлылар джемиетлерине айткъан лафларыны къулагъы олгъан эр бири эшитсин».