14 Шифа бер манъа, РАББИ, о заман яхшы олурым! Къуртар мени, ве мен къуртулырым! Мен Сеннен макътанам!
РАББИ меним Раббиме айтты: «Душманларынъны аякъларынъ ичюн курсю япмагъанымдже, Меним онъ тарафымда отур!»
Я РАББИ, Аллам, манъа бакъып, джевап бер, меним козьлериме ярыкъ бер, олюм юкъусына батып къалмайым!
РАББИ Озь халкъы ичюн бойнуз котерди; Озь азизлерининъ эписине, Исраиль огъулларына, Озюне якъын олгъан халкъына макътав йырыны берди! Эльхамдюлилля!
Баш чалгъыджы ичюн. Телли чалгъы алетлеринде. Давутнынъ маскили.
Я РАББИ, ачувынъда тазирлеме мени, гъазабынъда мени джезалама!
Аджы мени, я РАББИ, меним кучь-къуветим ёкъ. Мени тедавийле, я РАББИ, кемиклерим къоркъудан титрей.
Джаным да къоркъудан пек титрей. Сен исе, я РАББИ, не вакъыткъадже бу шей девам этеджек?
Сенинъ чадырынъда эбедиен яшайым, къанатларынъ кольгесинде хавфсызлыкъ тапайым. Сэла
Бу халкънынъ акъылларыны токъал эт, къулакъларыны тыкъат, козьлерини къапат. Козьлеринен корьмесинлер, къулакъларынен эшитмесинлер, юреклеринен анъламасынлар. Оларны тедавийлемеге Манъа ялвармасынлар.
Сени бу халкъ ичюн къавий бакъыр дивар киби этеджегим. Олар санъа къаршы дженк этеджеклер, амма енъалмайджакълар. Мен янынъда оладжагъым, сени къорчалап, къуртараджагъым, – дей РАББИ.
Керчектен де, байырлардан ве чокътан-чокъ дагълардан тек алдав келе, Керчектен де, РАББИ, бизим Алламыз, – Исраильнинъ Къуртарыджысыдыр!
Мен санъа шифа берерим, яраларынъны яхшы этерим, – дей РАББИ. – Санъа «ред этильген, кимсе сорамагъан-арамагъан Сиондыр», – дей эдилер.
Эфраимнинъ фигъан къопаргъаныны эшитем: «Сен мени джезаладынъ, инат бузав дайын, мен джезаландым. Къайтар мени, ве мен къайтарым, Сен – РАББИ, меним Алламсынъ.
Лякин Мен бу шеэрге илядж ве шифа береджегим, оны яхшы этеджегим, оларгъа аманлыкъ ве акъикъат байлыгъыны ачаджагъым.
Муса къычырып, РАББИден ярдым сорады: – Эй, Алла! Ялварам, тедавийле оны!
Лякин ельнинъ кучюни сезип, къоркъты ве бата башлады. – Я Раббим, мени къуртар! – деп багъырды.
Шегиртлери Онынъ янына барып, уяттылар ве: – Раббим! Бизни къуртар, богъулып оледжекмиз! – деп къычырдылар.
– Устюмде Раббининъ Руху булуна; О, мени ягънен сюртип, алчакъгонъюллилерге хайырлы хабер бермеге, эсирлерге – азатлыкъ, сокъурларгъа – козьлери ачылгъаны акъкъында айтмагъа, азап чеккенлерни къуртармагъа, Раббининъ разылыкъ йылы кельгенини беян этмеге ёллады, – деп язылгъан ерини тапып окъуды.
Оны макъта! О – сенинъ Алланъ. Сен козьлеринънен корьген эписи къудретли ве къоркъунчлы ишлерни япкъан – Алладыр!
Энди корюнъиз: Керчектен де, Мен – Одыр! Менден гъайры алла ёкъ! Мен ольдюрем, Мен де яшайыш берем, Мен урам, Мен де тедавийлейим. Меним къолумдан кимсе къуртарып оламаз.