17 Мыскъылджыларнынъ арасында кулип отурмадым, къолунъ тюбюнде олгъанда, бир озюм къалдым, Сен мени ачувгъа толдурдынъ.
Не де бахтлыдыр ярамазларнынъ акъылынен юрмеген, гунакярлар ёлуна тюшмеген, мыскъылджылар топлашувында отурмагъан адам!
О, Озь ёлларыны Мусагъа, Озь ишлерини Исраильнинъ огъулларына косьтерди.
– Бакъ, бугунь Мен сени халкълар ве падишалыкъларнынъ устюне къойдым. Сен тюбю-темелинден къыраджакъсынъ ве бозаджакъсынъ, ёкъ этеджексинъ ве йыкъаджакъсынъ, къураджакъсынъ ве сачаджакъсынъ.
Эгер бунъа къулакъ асмасанъыз, кибирлилигинъиз ичюн джаным гизли ерде агълайджакъ, окюр-окюр къычыраджакъ козьлерим аджджы козьяш тёкеджек, РАББИнинъ халкъы эсирге алынаджакъ.
Байрам олгъан эвге де барма, анда отурма, ашама-ичме.
Мен РАББИнинъ ачувына толудырым, оны ичимде тутып оламайым. – Сокъакъта оны балаларгъа, топлангъан йигитлернинъ устюне ягъдыр. Апайнен акъай да, къартларнен къарт деделер де тутуладжакъ.
Рабби адамны тербиелегенде, о, индемейип, бир озю къалсын;
Мына, айтылгъан сёзлер мында бите. Тюшюнджелерим мени (Даниялны) пек раатсыз этти. Чырайым бозулды, амма айтылгъан сёзлерни мен юрегимде сакъладым.
Сонъ РАББИнинъ Мелеги: – Ордуларнынъ РАББИси! Ерусалимге ве Ехуданынъ шеэрлерине къаршы ачувлангъанынъ етмиш йылдыр. Оларгъа не вакъыт шефкъатлы бакъаджакъсынъ? – деди.
Шунынъ ичюн оларнынъ арасындан чыкъынъыз, олардан айрылып кетинъиз, – дей Рабби. – Арам шейлерге токъунманъыз. О вакъыт Мен сизлерни къабул этерим,