Раатлыкъ кунюни азизликнен тутмакъ ичюн, мен левийлилерге, олар эляллансынлар ве къапуларда къаравул оларакъ турсунлар, дедим. Аллам! Бу ишимни де акълынъда тут, Сенинъ буюк севгинъ ичюн мени аджы!
Вай-вай-вай! Башыма беля! Ах, анам! Сен мени догъып, давалашкъан адам олдым, бутюн ернен къавгъалаштым! Не борджкъа бердим, не борджкъа алдым, лякин мени эр кес къаргъай.
Мен ичюн эв-баркъ, агъа-къардаш, тата-къызкъардаш, ана-баба, апай-бала ве ер-мулькюни ташлап кеткен эр бир адам булардан юз кере чокъ тападжакъ ве эбедий аятны мирас киби аладжакъ.
Раббиден къоркъмакъ не олгъаныны билип, биз Ондан къоркъмагъа башкъа адамларны да огретемиз. Алла бизим не олгъанымызны яхшы биле. Мен ишанам ки, сизинъ виджданынъызда сиз де бизни билесинъиз.
Шимшон РАББИни чагъырып: – РАББИ-ТААЛЯ! Мени хатырла! Аллам, манъа тек бу сефер кучь-къувет бер! Мен бир кереден фелестинлилерден эки козюмнинъ акъкъыны алайым! – деди.