7 Мен Ператкъа кеттим, сакълагъан еримден къушакъны къазып чыкъарып алдым. Амма къушакъ чюрюген, ич бир шейге ярамайджакъ эди.
Эпимиз арам шей киби олдыкъ, догъру ишлеримиз де – кирленген урба кибидир. Биз эпимиз, япракълар киби, соламыз, бизни, ель киби, къабаатларымыз алып кете.
Бу яман халкъ сёзлеримни динълемеге истемей, юрегининъ инатлыгъына коре яшай, ябанджы аллаларнынъ артындан юре, оларгъа хызмет ве ибадет эте. Олар бу къушакъ киби оладжакъ, ич бир шейге ярамайджакъ.
Баягъы вакъыт кечкен сонъ, РАББИ манъа: – Тур, Перат озенине кет, Мен анда сакъламагъа буюргъан къушакъны ал, – деди.
О вакъыт РАББИнинъ хабери манъа кельди.
Эписи ёлдан урулды, бозулдылар. Яхшылыкъ япкъан ич кимсе ёкъ, бир адам биле ёкъ!
Бир вакъытта о, санъа файдасыз эди, энди исе санъа да, манъа да файдалыдыр. Оны санъа къайтарып ёллайым.