6 Эм агъа-къардашларынъ, эм бабанънынъ эви санъа хаинлик япалар, артынъдан юксек сеснен къычыралар. Санъа яхшы шейлер айтсалар биле, инанма.
Акъкъан ёлундан урулгъан акъым киби, къардашларым хаинлик яптылар, ёлуны денъиштирген селлер дайын олдылар.
Я РАББИ, не вакъыткъадже мени унутаджакъсынъ? Не вакъыткъадже менден юзюнъни сакълайджакъсынъ?
Не вакъыткъадже озь тюшюнджелеримнен дженклешеджегим, не вакъыткъадже юрегимни чекиштиреджегим? Не вакъыткъадже душман мени енъеджек?
Ашагъан кесекни къусарсынъ, гузель сёзлеринъ де бошуна кетер.
онынъ назик сесине биле инанма, чюнки юрегинде еди нефретли шей бардыр;
РАББИ манъа бойле деди: – Окюрген арслан, авнынъ устюнде багъыргъан яш арслан, чобанларнынъ чокълугъы онъа къычырса да, оларнынъ къычырувындан къалтырамаз, шаматасындан къоркъмаз. Ойле де Ордуларнынъ РАББИси, Сион дагъына, юксек байыргъа тюшип, дженк этеджек.
Юваш бир къозу киби олып, союлмагъа алып кетирильген эдим ве оны бильмедим. Манъа къаршы къара ниетлендилер, манъа бойле дей эдилер: – Гуллеп тургъан терекни гъайып этермиз, оны тирилернинъ арасындан ёкъ этейик, ады биле анъылмасын.
Анатот шеэринде яшагъанлар: «РАББИнинъ Адындан пейгъамберлик этме, ёкъса сени къолларымызнен ольдюреджекмиз», – дейлер ве джанынъны къыдыралар. Онынъ ичюн РАББИ дей,
Этрафымда чокъ лафларны эшиттим, орталыкъны къоркъу къаплады. «Оны чакъынъыз! Эр кеске айтып берсинлер», – дейлер. Меннен муаббет яшагъанларнынъ эписи энди абынгъанымны беклеп отуралар; «Бельки, алданаджакъ да, сонъ оны енъип, джезалармыз», – дейлер.
Сахрада манъа раатлыкъ ери олса эди! Халкъымны ташлап, кетер эдим. Оларнынъ эписи ороспулар, хаинлер джемиетидир!
Керильген яй окъ атмагъа азыр олгъаны киби, тиллери ялан айтмагъа азырдыр; олар кучьлю, амма курешлери акъикъат ичюн дегиль, бир яландан башкъасына кечелер ве Мени бильмейлер, – дей РАББИ.
– Эр кес достундан сакъынсын, къардашларынынъ ич бирине ишанмасын; эр къардаш башкъасына къапкъан къоя, эр дост башкъасыны яманлай.
Дост достны алдата, кимсе догърусыны айтмай. Тиллерини ялан айтмагъа огреттилер, бар кучюнен гуна япып, болдуралар.
Агъасы – къардашыны, бабасы – огълуны олюмге береджеклер. Балалар озь ана-бабаларына къаршы баш котерип, оларны ольдюреджеклер.
Иса бу кинаели икяени оларгъа къаршы айткъаныны анълап, Оны якъаламагъа истедилер. Амма халкътан къоркъкъанларындан, Онъа тиймейип кеттилер.
Къардашлары биле Онъа инанмай эдилер.
О ерде топлашкъан халкъ да Павелнен Силагъа къаршы чыкъты. Махкемеджилер оларнынъ усть урбаларыны йыртып, оларны котеклемеге буюрдылар.
Гъаллион Ахаянынъ акими олгъан девирде еудийлернинъ эписи бир олып, Павелге уджюм этти. Оны къады курсюси янына кетирип: