6 РАББИ манъа: – Ехуда шеэрлеринде, Ерусалимнинъ сокъакъларында бутюн бу сёзлеримни илян эт, – деди. – Бойле айт: Бу васиетнинъ сёзлерини динъленъиз ве оларны беджеринъиз.
РАББИ – меним къысметим, меним къадирим; башымнынъ язысы Сенинъ къолунъда.
– Озюнъни тутмайып, къычырып чагъыр, боразан сеси киби, сесинъни юксельт! Халкъыма акъсыз япкъанларыны, Якъупнынъ эвине гуналарыны косьтер.
ве Чамур Череплернинъ Къапусына якъын Бен-Хинном вадийине бар. Анда санъа айтаджакъ сёзлеримни къычырып айт:
– Бар, Ерусалим халкъына беян эт: РАББИ бойле айта: – Акъылымда тутам ки, яшлыгъынъда Манъа ишанчлы эдинъ, Мени, келин киби, севдинъ, Меним артымдан сахрагъа, сачылмагъан топракъкъа кеттинъ.
– Кет, бу сёзлерни шимальге илян эт. Айт ки: Эй, имансыз Исраиль! Арткъа къайт, – дей РАББИ. – Энди башынъа гъазабымны тюшюрмейджегим. Мен мераметлидирим, – дей РАББИ. – Ачувым эбедий олмаз.
– РАББИнинъ Эви къапусында турып, буны беян эт: Эй, Ехуданынъ бутюн халкъы, РАББИге ибадет этмеге бу къапулардан кирген адамлар! РАББИнинъ сёзюни динъленъиз!
Ерусалимнинъ сакинлери раат ве тынч яшагъан вакъытта, этрафтаки шеэрлеринде, Негевде ве гъарпта яткъан дагъ этеклеринде адамлар яшагъан вакъытта, РАББИ эвельки пейгъамберлернинъ ярдымынен айны шу сёзлерни айта эди».
Эгер буны анъласанъыз, буны беджерип бахтлы олурсыз!
Къанунны тек эшиткен адамлар Алланынъ огюнде акълы олмайджакъ, Къанунны беджергенлер акъланаджакълар.
Шимди, Исраиль, мен сизге огретеджек низамнамелер ве къарарларны динъле. Оларны тутсанъыз, чокъ яшайджакъсыз, топракъкъа киреджексиз ве онынъ саиплери оладжакъсыз. Баба-деделеринъизнинъ Алласы олгъан РАББИ бу топракъны сизге бере.
Аллам олгъан РАББИ манъа эмир эткени киби, мен сизлерни низамнамелер ве къарарларгъа огреттим. Сизлер саип олмакъ ичюн кирген топрагъынъызда оларны тутмагъа борджлусынъыз.
Алланынъ Сёзю буюргъан шейлерни беджеринъиз. Оны тек эшиткен, амма беджермеген адамлар озьлерини алдаталар.