16 РАББИ санъа «Аджайип мейвалы дюльбер ешерген зейтюн тереги» адыны берди. Амма кучьлю гудюрдисинен чевре-четине атеш ёллады, ве пытакълары къырылды.
Ойле адам кунешнинъ тюбюнде семирир, пытакълары багъча бою дагъылыр,
РАББИден нефрет эткенлер Онъа боюн эгер эдилер, оларнынъ вакътына сонъ олмаз эди!
Оларгъа энъ яхшы богъдайны ашаттырыр эдим, къаядан бал акъыздырып, оларны тойдурыр эдим!»
Ордуларнынъ РАББИси, Сенинъ мескенлеринъ не къадар гузельдир!
Къуруп къалгъан пытакълары къопарылалар, къадынлар келип, оларны якъалар. Бу халкъ бир шейни анъламагъаны ичюн, РАББИ оны аджымайджакъ, Яратыджы мерамет эйлемейджек.
Мен сени сачкъанда, сен энъ яхшы юзюм пытагъы, тер-темиз урлукъ эдинъ. Насыл этип, Меним огюмде кийик юзюм пытагъына чевирильдинъ?
Амма япкъанларынъызгъа коре сизни джезалайджагъым, – дей РАББИ. – Сизинъ орманынъызда атеш туташтыраджагъым, бутюн чевресини якъып ёкъ этеджегим.
Онынъ ичюн РАББИ-ТААЛЯ дей ки: – Бакъынъыз, бу ернинъ устюне, адамларнынъ, айванларнынъ, тарладаки тереклернинъ, топракънынъ берекетине ачувымны ве гъазабымны тёкеджегим. Атеш киби, янып башлайджакъ ве сёнмейджек.
Мен Исраиль ичюн чыкъ киби оладжагъым. Ве о, занбакъ киби, чечек ачаджакъ, Ливандаки кедр киби, тамыр атаджакъ.
Шимди тереклернинъ тамырлары янында балта азыр ята. Яхшы мейва бермеген эр бир терекни кесип, атешке ташларлар.
Ким Менде олмаса, кесильген пытакъ киби атыладжакъ ве къуруйджакъ. Бойле пытакъларны джыйып, атешке атып якъалар.
Бутюн яшагъан ерлеринъде зейтюн тереклери оладжакълар, амма зейтюн ягъынен сюртюльмейджексинъ, чюнки зейтюнлер ерге пишмейип тюшеджеклер.
Олар дюньянынъ Раббиси огюнде тураджакъ эки зейтюн тереги ве эки лампат таягъыдыр.