21 Чобанлар акъылсыз олды, РАББИни къыдырмайлар. Онынъ ичюн ишлери онъундан кельмеди, бутюн айванлары да дагъылды.
Эр бильгисиз адам акъылсыздыр; путларны яраткъан уста утаныр; онынъ ириткени – ялан, онда рух ёкътыр.
Путларгъа ибадет эткенлер ахмакъ ве акъылсыздыр, бош путларнынъ тенбиеси теректен келе!
Чокъ чобан юзюм багъымны бозды, Меним топракъ пайымны аякънен таптады; севимли топракъ пайымны бакъымсыз чёльге чевирдилер.
Руханийлер РАББИни къыдырмадылар, Къанун оджалары Мени танымадылар, чобанлар Манъа къаршы чыкътылар, пейгъамберлер Баал адындан пейгъамберлик эте эдилер, файдасыз путларнынъ артындан юре эдилер.
РАББИ бойле дей: Бу адамны баласыз оларакъ язынъыз, омюрбилля о огъурсыз оладжакъ. Эвлятларындан ич кимсе бахыт корьмейджек, Давутнынъ тахтында отурмайджакъ, Ехудада бир даа падишалыкъ этмейджек.
Девелери гъаниметке алынаджакъ, къой-эчкилернинъ чокъусы хырсызланаджакъ. Зулюф сачларыны къыркъкъанларны ернинъ дёрт тарафына дагъытаджагъым, эр тарафтан оларгъа беля кетиреджегим, – дей РАББИ.
пейгъамберлер ялан пейгъамберлик этелер, оларнынъ ярдымынен руханийлер башлыкъ этелер, халкъым да буны бегене. Амма сонъунда не япаджакъсынъыз?
Исраиль – дагъылгъан къойлар кибидир, оларны арсланлар къувалады. Эвель Ашшурнынъ падишасы оны ашай эди, бу сонъкиси исе, Вавилон падишасы Невукъаднеццар онынъ кемиклерини къырды.
Акъыллы адамлар масхара олды, къоркъып, къапкъангъа тутулды. Олар РАББИнинъ сёзюни ред эттилер, акъыллары недедир?
Дагъылгъан къойларнынъ арасындаки бир чобан къойларыны насыл бакъса, Мен де Озь къойларымны бакъаджагъым. Булутлы, къаранлыкъ бир куньде дагъылгъан эр ерден Мен оларны тапып къуртараджагъым.
– Ачувым чобанларгъа къаршы къайнады, Мен ёлбашчыларны джезалайджагъым. Ордуларнынъ РАББИси Озь сюрюсине, Ехуда халкъына келеджек, оларны шанлы дженк аты киби япаджакъ.
– Эй, къылыч! Меним чобаныма, Манъа якъын адамгъа къаршы котериль! – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Чобанны ур да, къойлар тараф-тараф къачсын. Мен кичик къозуларгъа къаршы чыкъаджагъым.