19 – Вай-вай-вай! Мен дерт чекем, ярам пек агъыра. Озюме: «Бу тек хасталыкъ, онъа даянаджагъым», – деген эдим.
Аллам, мен Сенинъ ниетлеринъни беджермеге истейим; Сенинъ Къанунынъ меним юрегимде.
Олар Алла берген васиетни тутмадылар, О ёллагъан Къанун ёлундан кетмеге истемедилер.
Якъупнынъ эвинден юзюни сакълагъан РАББИни беклейджегим, Онъа ишанаджагъым.
Оларгъа бойле хабер эт: – Козьлерим гедже-куньдюз, токътамаздан козьяш тёксюн; халкъымнынъ къызыны чокъ урдылар, ве о йыкъылды, пек агъыр яраланды.
– Гуналарымыз бизни къабаатлайлар, лякин, я РАББИ, Адынъ ичюн бир шейлер яп да! Пек чокъ хаинлик эттик, Санъа къаршы гуна ишледик.
РАББИ, Сен – Исраильнинъ ишанчысынъ! Сени ташлап кеткенлер эписи масхара оладжакълар. Сени ред эткенлернинъ адлары куль устюнде языладжакъ; олар РАББИни, тири сувнынъ чокърагъыны быракътылар.
Ах, ичим-багърым, ичим-багърым! Юрегим яна, юрегим сызлай, сусып оламайым! Джаным боразан сесини, дженк давушларыны эшите!
Дерди туткъан къадыннынъ къычырувыны, биринджи баласыны догъгъан къадынны, Сион къызынынъ сесини киби эшитем. О, къолларыны узатып: «Вай-вай-вай! Белягъа огърадым! Мени ольдюргенлернинъ огюнде такъаттан кесильдим», – дей.
– Халкъым къызынынъ янгъанындан мен де янам, агълайым, къоркъугъа далдым.
Ах, башым сув олса, козьлерим де козьяш чокърагъы олса эди, гедже-куньдюз халкъымнынъ ольдюрильгенлери ичюн агълар эдим.
Геджелери аджджы-аджджы агълай, янакъларында козьяшы; оны севгенлернинъ арасында гонъюль аладжакъ сою ёкъ; достлары эписи онъа хаинлик этип, душмангъа чевирильди.
халкъым гъайып олгъаны ичюн козьяшларым дерья киби акъа.
РАББИнинъ огюнде гуна япкъаным ичюн, Онынъ ачувына даянаджагъым, Онынъ ишиме къарар чыкъараджагъыны, мени акълайджагъыны беклейджегим. О вакъыт О, мени ярыкъкъа чыкъараджакъ, ве мен Онынъ акъикъатыны кореджегим.