ер юзюнде не бир тарла чалысы, не бир тарла оту бар эди. РАББИ-Тааля ер юзюне ягъмур даа ягъдырмагъан эди, ве топракъны бакъмакъ ве ишлемек ичюн адамлар ёкъ эди.
Ким коклерге чыкъып, андан энди? Ким ельни авучларына топлады? Сувларны урбасына ким сарып алды? Ернинъ сынъырларыны ким къойды? Ады недир? Огълунынъ ады недир? Билесинъми?
РАББИ коклерни яратты, ер юзюни ясап, онъа бичим берди, оны пекитти, бошуна яратмады, анда яшасынлар деп, оны япты. РАББИ бойле дей: – Мен – РАББИ! Башкъасы ёкъ!
Халкъларнынъ бош путлары ягъмур ягъдыралармы? Кок озю-озюнден ягъмур ягъдырамы? Сен – РАББИсинъ, бизим Алламызсынъ! Биз Санъа ишанамыз, тек Сен бутюн буларны япасынъ!