Исанынъ алдына озь шегиртлеринен берабер Ироднынъ тарафдарларыны ёлладылар. Олар Исагъа: – Оджа, биз билемиз ки, Сен догъру адамсынъ ве Алланынъ ёлуны догъру огретесинъ. Адамлар Сенинъ акъкъынъда не тюшюнгенлери, адам муим олгъаны я да муим олмагъаны Санъа эп бир.
Ирод Ягъянынъ инсафлы ве азиз адам олгъаныны билип, ондан къоркъа ве оны къорчалай эди. Ягъянынъ сёзлерини бегенип, динълей эди, амма бу сёзлер оны буюк бир шашкъынлыкъ ичинде къалдыра эдилер.
Шунынъ ичюн, бельгиленген вакъыттан эвель, Рабби кельмегендже, асыл суд этменъиз. О келип, къаранлыкъта сакълангъан шейлерни чыкъараджакъ, юректеки ниетлерни ачаджакъ. О вакъытта эр ким Алладан озюне ярашкъан макътавны аладжакъ.
Биз Аллагъа дува окъуймыз: ич бир яман иш япманъыз. Онынъ макъсады – сынавдан кечкенимизни косьтермек дегиль. Аксине, биз сынавдан кечмеген киби корюнирмиз исе, яхшы иш япынъыз.