26 Сонъ мен сизге кене кельгенимде, сиз мен аркъалы Иса Месихнен даа чокъ макътанаджакъсынъыз.
– Къызкъардашым, келиним! Мен багъчама кирдим, мюрюмни къокъулы отларымнен топладым, солакъ балымны ашадым, шарабымны сютюмнен ичтим. – Эй, достлар! Ашанъ, ичинъ! Эй, севгилилер! Севгиден сархош олунъ!
Сиз де шимди дертлер чекесиз. Лякин Мен сизни кене кореджем, юреклеринъиз къуванчкъа толаджакъ, ве къуванчынъызны сизден ич кимсе тутып аламаз.
Шимдигедже Меним Адымдан Бабадан ич бир шей сорамадынъыз. Соранъыз ве аладжакъсыз, ве къуванчынъыз там оладжакъ.
Сизлер энди, азчыкъ олса да, бизни анълайсынъыз: Иса Раббимизнинъ кунюнде биз сизинъ акъкъынъызда, сиз исе бизим акъкъымызда гъурурланырсынъыз.
Биз сизлерге озюмизни ким олгъанымызны кене косьтермеге тырышмаймыз, амма сизлерге бизнен макътанмагъа ёл ачамыз. О вакъыт ичинде олгъан шейлерни гизлеген, лякин къыяфетинен макътангъан адамларгъа джевап берип олурсыз.
Мен онынъ алдында сизлерни макътагъан эдим ве энди бундан утанмадым. Сизлерге эр шейде догърусыны айткъанымыз киби, Титнинъ огюнде макътангъанымыз да акъикъат олып чыкъты.
Сизлерге чокъ ишанам, сизлернен чокъ макътанам. Беляларымыз не къадар чокъ олса да, меним юрегим теселлиге толып таша, къуванчым да пек буюк.
Амма алчакъгонъюллилерни юреклендирген Алла янымызгъа Титни ёллап, бизим гонълюмизни алды.
Эр ким озь ишини сынасын; о вакъытта о, озюни башкъаларынен къыясламайып, озь енъишлерине бакъып гъурурланып оладжакъ.
Бойлеликнен, агъа-къардашларым, Раббиде къуванынъыз! Айны бу шейлер акъкъында язмагъа мен эринмейим, олар сизни белядан къорчалайджакъ.
Биз – акъикъий сюннетмиз: Рухнынъ вастасынен Аллагъа ибадет этемиз, Иса Месихнен макътанамыз ве беден бельгилерине ишанмаймыз.
Мен Раббиде пек къувандым, чюнки сизлер кене мени къайгъыра башладынъыз. Сиз эвель де къайгъыра эдинъиз, амма буны косьтермеге фырсат ёкъ эди.
Раббиде олып, эр вакъыт къуванынъыз! Даа айтам: къуванынъыз!