14 Шунынънен агъа-къардашларнынъ чокъусы меним аписханеде отургъаным ичюн Раббиде рухланып, Алланынъ Сёзюни даа буюк джесюрликнен, къоркъу бильмейип, даркъатып башладылар.
Иса, къолу сакъат олгъан адамгъа: – Ортагъа чыкъ! – деди.
Ойле умютнен биз ачыкъ-айдын арекет этемиз,
Сизлерге чокъ ишанам, сизлернен чокъ макътанам. Беляларымыз не къадар чокъ олса да, меним юрегим теселлиге толып таша, къуванчым да пек буюк.
Онынъ ичюн, сизге ялварам: меним сизлер ичюн азапларым себебинден рухтан тюшменъиз. Олар – сизинъ шуретинъиздир.
Мен ич бир шейде масхара олмайджагъымны, амма шимди, эр вакъыт олгъаны киби, меним тири я да олю беденимде Месих ачыкъ-айдын шурет къазанаджагъыны буюк умютнен беклейим.
Меним эпинъиз акъкъынъызда бойле тюшюнгеним догърудыр, чюнки сизлер меним юрегимдесиз, ве мен зинданда олгъанда, Къуванчлы Хаберни къорчалагъанда ве оны тасдыкъ эткенимде, эр биринъиз меннен берабер эйилик саиби оласынъыз.
Шунынънен, мен севген ве корьмеге истеген агъа-къардашларым, къуванчым ве таджым! Раббинен бирликте олып, къатты турунъыз, эй, севимлилерим!
ве мен бу сырны, кереги киби, ачыкъ-айдын бильдирейим.
Тихик сизлерге меним ишлерим акъкъында бутюн шейлерни бильдирир. О, севимли къардашым, Раббининъ ишанчлы хызметчиси ве меним къул-ишдешим.
Сиз бильгенинъиз киби, ондан эвель Филиплер шеэринде азап чектик ве акъаретлендик, амма Алланынъ Къуванчлы Хаберини сизлерге буюк къаршылыкъ ичинде бильдирмек ичюн, Алламызда джесарет таптыкъ.
Бу Къуванчлы Хабер ичюн мен, яманлыкъ япкъан адам киби, зынджырларгъа багъланып, азап чекем. Амма Алланынъ Сёзюни зынджырларнен багъламагъа мумкюн дегиль!