10 Дамаск шеэринде Анания деген Исанынъ шегирти бар эди. Рабби онъа руяда корюнип: – Эй, Анания! – деди. – Мен мындам, Раббим! – деди о.
Болюшип, озю ве аскерлери оларгъа геджесинен уджюм этип, оларны урып йыкъты ве Дамаскнынъ шималь тарафында яткъан Ховагъадже къувалады.
Бу вакъиалардан сонъ, бир кунь Алла Ибраимни сынады. – Ибраим! – деди Алла. – Мен мындам, – деди о.
«Якъуп!» – деп чагъырды мени тюшюмде Алланынъ Мелеги. «Мен мындам», – дедим мен.
Эгер де О: «Ёкъ, сенден разы дегилим», – десе, мына мен мындам. О, Озюнинъ истегенини япсын, – деди.
РАББИ онынъ бакъмагъа кельгенини корьди. Чалынынъ ортасындан Алла оны: – Муса! Муса! – деп чагъырды. – Мен мындам! – деди Муса.
Сонъ Раббининъ сесини эшиттим. О, манъа: – Мен кимни ёллайым? Биз ичюн ким кетеджек? – деди. – Мына меним, – дедим мен, – мени ёлла.
О геджеси сыр Даниялгъа руяда ачылды,
РАББИ оларгъа бойле деди: – Сёзлериме къулакъ асынъыз: аранъызда бир пейгъамбер олгъанда, Мен, РАББИ, онъа руяда корюнем, тюшюнде онен лакъырды этем.
Куньлернинъ биринде саат учьлерде, о, руяда онынъ алдына Алланынъ бир мелеги кельгенини ачыкътан-ачыкъ корьди. Мелек онъа: – Корнелий! – деди.
– Мен Яффа шеэринде дува окъугъан вакъытта рухланып, бир руя корьдим: манъа балабан чаршафкъа ошагъан бир шей дёрт кошесинден асылгъан алда коктен тюшип, тап огюме кельди.
Пётр чыкъып, онынъ артындан кетти. Тек, мелек япкъан ишнинъ акъикъий экенини анъламайып, бир тюш корьгенини беллей эди.
Павел бу руяны корьген сонъ, Рабби бизни о ерде Къуванчлы Хаберни илян этмеге чагъыргъанында эмин олып, биз бирден Македониягъа бармагъа арекет эттик.
Шу геджеси Павелге руяда македониялы бир адам корюнди. О, Павелнинъ къаршысында турып: «Македониягъа келип, бизге ярдым эт!» – деп ялвара эди.
Геджелернинъ биринде Рабби Павелге руяда: «Къоркъма! Айта бер, сусып къалма!
Мына, сонъки куньлерде бойле шей оладжакъ, – дей Алла: – Мен эписи адамларнынъ устюне Озь Рухумны ягъдыраджагъым. Сизинъ огъул ве къызларынъыз пейгъамберлик япаджакълар, йигитлеринъиз руялар кореджеклер, къартларынъыз беджериледжек тюшлер кореджеклер.
О ерде яшагъан эписи еудийлер арасында нам къазангъан, Къанунгъа коре диндар, Анания адлы бир адам бар эди.
Онъа руяда корюнди ки, онынъ янына Анания адлы адам кельген ве, козьлери ачылмасы ичюн, онынъ башына къолларыны къойгъан, – деди.
Учь куньге къадар Саулнынъ козьлери корьмей эди, ве о, ич бир шей ашамай-ичмей эди.
Мына, Дамаскта виляет башлыгъы Аретас падиша, мени якъаламакъ ичюн, шеэр къапусына къаравул къойды. Амма мени сепет ичинде дивардаки пенджереден тюшюрдилер, ве мен онынъ къолундан къачып къуртулдым.
озюмден эвель эльчи олгъанларнен корюшмек ичюн, Ерусалимге бармадым, амма Арабистангъа кеттим, сонъ кене Дамасккъа къайттым.
РАББИ Смаилни чагъырды. – Мен мындам! – деп джевапланды Смаил.