59 Ташларнен урулгъан вакъытта, Стефан дува окъуп: – Рабби Иса, рухумны къабул эт! – деди.
Сонъ эки ярамай адам чыкъып, онынъ къаршысына отурды ве халкънынъ огюнде Навоткъа къаршы шаатлыкъ этип: – Навот Алланы ве падишаны яманлады, – дедилер. Навотны шеэрден чыкъарып, ташларнен урып ольдюрдилер. Бойле о, ольди.
Сенинъ алдынъда гунамны ачтым, ич бир къабаатымны гизлемедим. «Къанунсыз япкъанларымны РАББИге ачарым», – дедим, ве Сен гунамнынъ къабаатыны багъышладынъ. Сэла
Сонъ тоз топракътан келип, топракъкъа чевирилир, джан исе оны берген Аллагъа къайтыр.
О заман РАББИнинъ Адыны айтып чагъыргъан эр кес къуртуладжакъ. Сион дагъында Ерусалимде къуртулгъанлар топланаджакъ. РАББИ айткъаны киби, сагъ къаладжакъ адамлар РАББИ чагъыргъан халкъ оладжакъ.
Иса къатты сеснен къычырып: – Бабам! Рухумны Сенинъ къолунъа берем! – деди. Бу сёзлернен джан берди.
О вакъыт Раббининъ Адыны айтып чагъыргъан эр бир адам къуртуладжакъ.
Энди даа не беклейсинъ? Еринъден тур ве, Исанынъ Адыны чагъырып, сувгъа батырылып чыкъ да, гуналарынъдан темизлен!» – деди.
Бу ерде де Сенинъ Адынъа инанып чагъыргъанларнынъ эписини якъаламакъ ичюн, баш руханийлерден рухсет алгъан, – деди.
Оны эшиткенлер шашып: – Ерусалимде шу Адгъа инанып чагъыргъанларны къырып ташлай эди. Бу ерде де оларны якъалап, баш руханийлерге алып бармакъ ичюн, мында кельмедими? – дей эдилер.
Коринт шеэриндеки Алланынъ иманлылар джемиетине, Иса Месих ярдымынен эляллангъанларгъа, чагъырылгъан азизлерге ве эр ерде, эм сизде, эм бизде Раббимиз Иса Месихнинъ Адына инангъанларнынъ эписине:
Яшлыкънынъ истеклеринден къач. Раббини чагъыргъан бутюн адамларнен берабер темиз юректен инсафлыкъ, иман, севги ве тынчлыкъ-аманлыкъкъа ынтыл.