3 Эйилик косьтерип, Павелни Ерусалимге кетирильмеси ичюн ялвардылар. Ёлда оны беклеп ольдюрмеге истей эдилер.
Эй, яман адам, инсафлы адамнынъ эвине къаршы сакъланып ятма, раатлангъан ерини ёкъ этме.
Олар исе: – Айдынъыз, Йирмеягъа къаршы келишейик, – дедилер. – Къанун руханийлернен къаладжакъ, насиат акъыллы адамлардан кетмейджек, пейгъамберлер хабер этип береджеклер. Келинъиз, оны лафнен урып йыкъайыкъ, айткъанларына къулакъ асмайыкъ.
башлыкълар падишагъа: – Бу адам ольдюрильсин, – дедилер. – О, бойле сёзлерни айтып, бу шеэрде къалгъан аскерлерни ве бутюн халкъны рухтан тюшюре. Бу адам халкъкъа аманлыкъ дегиль де, яман беля тилей.
Бу ишлерни япаджакълар, чюнки олар не Бабамны, не Мени таныдылар.
Дамаск шеэриндеки синагогалар ичюн мектюплерни сорады. «Ёл» адлангъан огретювнинъ изинден баргъан кимни тапса, акъай я да къадын олгъанына бакъмайып, оларны якъалап, Ерусалимге кетирмек ниетинде эди.
Оны ольдюрмек ичюн, гедже-куньдюз шеэрнинъ къапулары алдында къаравуллай эдилер. Лякин оларнынъ анълашмасы Саулгъа белли олды.
Сонъ, яхшылыкъкъа айлансын деп, яманлыкъ япайыкъмы? Базылары мени яманлап, бизим огреткенимиз акъкъында бойле дейлер. Бу адамларны адалетли джеза беклей.
Чокъ кере ёлгъа чыкъа эдим. Озенлерде, айдутлардан, сойдашларымдан да, башкъа миллетлерден де телюкеде къалдым. Шеэрде телюке, сахрада телюке, денъизде телюке, ялан агъа-къардашлар арасында телюкеге огърадым!