25 Павел инсафлыкъ, озюни тутув ве келеджек Ахирет куню акъкъында айткъанда, Феликс къоркъып: – Энди кет, вакъыт тапкъанымда, сени кене чагъырырым, – деди.
Исраиль Алласы, Исраильнинъ Къаясы манъа деди: Адамларгъа адалетли падишалыкъ япкъан адам, Алладан къоркъып падишалыкъ япкъан адам –
Ахав бу шейлерни эшитип, устюндеки урбаларыны йыртты, къаба урбалар кийди, аштан-сувдан вазгечти. Къаба урбаларыны чыкъармай юкълады ве пек къайгъырып-къасеветленип юрди.
«Виран олып лянетленеджек бу ер ве онынъ сакинлери акъкъында сёзлеримни эшитип, юрегинъ йымшады, ве сен РАББИнинъ огюнде боюн эгдинъ. Сен урбаларынъны йырттынъ ве Меним огюмде агъладынъ. Онынъ ичюн Мен сени эшиттим, – дей РАББИ.
Шимди Алламызнынъ огюнде ант этейик: эфендимнинъ айткъанларына ве Алламызнынъ къанунларындан къоркъкъан адамларнынъ айткъанларына коре, эписи бойле апайларны ве олардан догъгъан балаларны озюмизден узакълаштырайыкъ. Къанунгъа коре олсун!
Учь куньден сонъ Ехуда ве Биньямин акъайлары Ерусалимде топлаштылар. Бу, докъузынджы айнынъ 20-нджи кунюнде олды. Бутюн халкъ Алланынъ Эви огюндеки мейданда отурды, топлашувнынъ себебинден ве кучьлю ягъмурдан дыр-дыр къалтырай эди.
Акъикъатны урба киби кие эдим, адалетлик манъа чалма киби эди.
РАББИнинъ сёзлери – темиз сёзлердир. Олар топракътан алынып, оджакъта темизленген, еди кере иритильген кумюшке ошай.
Халкълар шамата къопарды, падишалыкълар озь ерлеринден кочьти. Алла сес берди, ве дюнья ирип кетти.
Мен исе, меним аякъларым аз къалды абынаджакъ эди, табанларым аз къалды таяджакъ эди.
Эй, бутюн дюнья, РАББИге къуванчнен къычырынъыз!
Падишалар яманлыкъ япмакътан нефретленир, чюнки тахт инсафлыкъта къатты турар.
Эй, огълан, яшлыгъынъда шенълен, юрегинъ сени яшлыкъ куньлеринъде къувандырсын, юрегинъ истеген, козюнъ корьген ёлларнен юр, лякин ахыр-сонъу Алланынъ огюнде эр шей ичюн джевап береджегинъни биль.
Яхшымы-яманмы, эр бир сырлы ишни, эр бир япылгъан шейни Алла укюм этер.
Топракъ эр бир адамгъа файда кетире, тарлалар падишагъа биле хызмет этелер.
– Айдынъыз, – дей РАББИ, – давамызны бакъайыкъ. Гуналарынъыз къып-къырмызы олса биле, къар киби ап-акъ оладжакъсынъыз, ачыкъ къызыл олса биле, юнь киби бем-беяз этерим.
Адалетке толу ишанчлы баш шеэр насыл олды да, ороспу шеэрине чевирильди? Эвель ичинде акъикъат яшай эди, шимди исе – ольдюргенлер.
Падишанынъ укюмети севги ве яхшылыкънен къавий оладжакъ; тахтнынъ устюнде, Давутнынъ чадырында ишанчлы Суд Этиджи отураджакъ, адалетни къыдыраджакъ, усталыкънен суд этеджек.
Эй, къасеветсизлер, къалтыранъыз! Эй, къайгъысызлар, титренъиз! Урбаларынъызны чыкъарынъыз, союнынъыз, белинъизге чувал токъумасыны багъланъыз.
– Даванъызны беян этинъиз, – дей РАББИ. – Исбатларынъызны кетиринъиз, – дей Якъупнынъ Падишасы.
РАББИни тапмагъа чареси олгъанда, Оны къыдырынъыз, О, якъын олгъанында, Оны чагъырынъыз.
Мен, РАББИ, адалетни севем, чайпавнен зорбалыкъны корьмеге истемейим, мукяфатларыны акълылыкънен береджегим, оларгъа эбедий васиетни береджегим.
Къолларым бутюн буларны япты, бойле этип, эр шей пейда олды, – дей РАББИ. Лякин Мен алчакъгонъюллилерге, рухтан тюшкенлерге, сёзюм огюнде къалтырагъанларгъа бакъаджагъым.
РАББИ бойле айта: Адалетнен ве догърулыкънен арекет этинъиз; джаны агъыргъанларны зорбанынъ къолундан къуртарынъыз; кельмешекнинъ, оксюзнинъ ве тул апайнынъ джаныны агъырттырманъыз, оларгъа акъсызлыкъ этменъиз. Бу ерде къабаатсыз къанны тёкменъиз.
– Меним сёзюм атеш киби дегильми? Къаяларны парлагъан чёкюч киби дегильми? – дей РАББИ.
Барукънынъ бутюн окъугъанларыны эшиткен сонъ, отьлери патлап, бири-бирине бакътылар ве Барукъкъа: – Бизлер бу сёзлерни мытлакъа падишагъа айтып берермиз, – дедилер.
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Исраиль ёлбашчылары, етер! Зулумлыкъ этмеге ве хорламагъа токътанъыз! Адалетли ве догъру арекет этинъиз. Меним халкъымны топракъларындан къувманъыз, – дей РАББИ-ТААЛЯ.
Ер юзюнинъ топрагъында юкълагъан адамларнынъ чокъусы уянаджакъ. Базыларына эбедий омюр бериледжек, башкъалары исе эбедиен айып ве масхаралыкъ алтында къаладжакъ.
– Бу – буюк Вавилон дегильми? Мен оны падиша отургъан ер олмагъа ве буюклигимни шерефлемеге кучьлю къудретимнен къурдым, – деди.
О геджеси де къасдийлилернинъ падишасы Белшаццар ольдюрильди,
Озьлеринъиз инсафлы ишлер сачынъыз ве ишанчлы севгини джыярсынъыз. Юреклеринъизнинъ къазылмагъан топрагъыны къазынъыз, чюнки РАББИни къыдырмагъа вакъыт кельди. О заман РАББИ кельгенде, сизге акъикъатны ягъдыраджакъ.
Олар бош лафлар айталар, алдатып, ант этелер, барышыкъ шартнамелерини япалар. Бунынъ ичюн давалар, сюрюльген тарлада зеэрли отлар киби, бой берелер.
Падишанынъ байрамларында башлыкълар шараптан хасталана. Падиша исе макътанчакъларнен анълаша.
Лякин адалет, сув киби, акъсын, акъикъат да, къурумайджакъ озен киби, олсун.
Атлар къая устюне чапармы? Къаяларны бугъаларнен сюрмеге олурмы? Сизлер исе адалетни зеэрге чевирдинъиз, акъикъат мейвасыны аджджыгъа айландырдынъыз.
Сени эшитип, юрегим титреди, дудагъым къалтырап, кемиклерим агъырды. Аягъым тюбюнде ер саллангъандай олды. Амма меним халкъыма уджюм эткен душманнынъ башына тюшеджек беля кунюни сабырнен беклейджегим.
Бу – Ордулар РАББИсининъ сёзлери: – Шу халкъ: «РАББИнинъ Эвини гъайрыдан къурмагъа вакъыт даа кельмеди», – деди.
Амма мусафирлер даветке къулакъ асмай, озь ишлерини япалар: бириси озь тарласына, башкъасы – тюкянына кете.
О келип, гуна, инсафлыкъ ве суд акъкъында дюньянынъ къабаатыны белли этеджек.
Алла Исаны тирилернинъ ве олюлернинъ Къадысы этип тайин этти. Иса бизге буны илян этмеге ве халкъкъа Къуванчлы Хаберни огретмеге буюрды.
Павел Алланынъ Сёзюни Бероя шеэринде илян эткенини эшиткенде, Тессалоникедеки еудийлер о ерге келип, халкъны аякъкъа котере башладылар.
Павел озюнинъ адети боюнджа еудийлернинъ алдына барып, учь раатлыкъ куню девамында оларгъа Мукъаддес Языларны анълата эди,
Олюлернинъ тирилюви акъкъында эшитип, базылары оны масхара этип кульдилер. Башкъалары исе: – Бу акъта сени башкъа сефер динълермиз, – дедилер.
Бу сёзлерни эшиткенлер юреклерине окъ санчылгъан киби олдылар, Пётр ве башкъа эльчилерге: – Дин къардашларымыз, биз не япайыкъ? – дедилер.
Бу адамларнынъ озьлери киби мен де, Аллагъа умют этип, инсафлыларнен инсафсызларнынъ тирильтеджегине инанам.
Айны заманда, Павел онъа пара берер деген умютте, оны сыкъ-сыкъ чагъыртып субетлеше эди.
Агриппа Павелге: – Сен мени къыскъа вакъытта Месихнинъ тарафдары япмагъа истейсинъ! – деди.
Энди тур да, шеэрге бар. Анда санъа не япаджагъынъны айтарлар, – деди О.
Агъа-къардашларым, сизге Алланынъ мераметинен ялварам: тири ве азиз, Алла бегенген къурбанлыкъ киби, джанларынъызны Аллагъа беринъиз. Бойле ибадет акъикъийдир.
Эр биримиз Аллагъа озюмиз акъкъымызда эсабат береджекмиз.
Мен илян эткен Къуванчлы Хаберге коре, Алла адамларнынъ гизли ишлерини Иса Месих аркъалы суд этеджек куньде бойле оладжакъ.
Шунынъ ичюн, бельгиленген вакъыттан эвель, Рабби кельмегендже, асыл суд этменъиз. О келип, къаранлыкъта сакълангъан шейлерни чыкъараджакъ, юректеки ниетлерни ачаджакъ. О вакъытта эр ким Алладан озюне ярашкъан макътавны аладжакъ.
Эпимиз Месихнинъ суд тахты огюнде тураджакъмыз ве беденде яшагъан вакъытта япкъан яхшы я да яман ишлеримизге коре акъкъымызны аладжакъмыз.
Чюнки Алла шойле дей: «Келишикли вакъытта сени эшиттим, о куню санъа ярдым бердим, сени къуртардым». Мына энди келишикли вакъыт кельди! Мына энди къуртулыш куню кельди!
Амма Языгъа коре, эр бир шей гуна астында олды, шунынъ ичюн ваде эписи иманлыларгъа оларнынъ Иса Месихке иманы ичюн бериледжек эди.
йымшакълыкъ ве озюни къолда тутув. Буларгъа къаршы ич бир къанун ёкъ.
Сени Алланынъ огюнде ве падишалыкъ этмек ичюн келеджек, эм тирилерни, эм олюлерни суд этеджек Иса Месихнинъ огюнде тенбиелейим:
Аксине, о, мусафирлерни къабул эткен, яхшылыкъ севген, айдын фикирли, адалетли, диндар, озюни къолда туткъан адам олсун.
Олар корьген шей о къадар къоркъунчлы эди ки, Муса озю: «Мен пек къоркъып къалтырайым», – деди.
Ич кимсе гунагъа алданмасын, юрегини таш киби этмесин деп, «бугунь» демеге даа мумкюн олгъанда, бири-биринъизге эр кунь акъыл огретинъиз.
Шунынъ ичюн мукъайт олунъыз, Алланынъ раатлыкъ ерине кирмеге имкян даа олгъанда, сизлерден ич бир адам кеч къалмасын.
Абдестлер, къоллар къоювынен дувалар, олюлернинъ тирилюви ве эбедий укюм акъкъында огретювлерге де къайтмайыкъ.
Адамларнынъ баш язысы – бир кере ольмек ве ондан сонъ Аллагъа джевап бермектир.
Сен Алланынъ бир олгъанына инанасынъ. Догъру япасынъ! Амма шейтанлар да инаналар ве къоркъудан къалтырайлар!
Юреклеринъизде Рабби Месихке айры ер беринъиз. Сизден умютинъиз акъкъында эр бир сорагъан адамгъа джевап бермеге эр вакъыт азыр олунъыз.
бильгиге озюни къолда тутувны, озюни къолда тутувгъа сабырны, сабыргъа диндарлыкъны,
Алланынъ балалары да, Шейтаннынъ балалары да бундан билине: догъру япмагъан эр ким, эм де озь агъа-къардашыны севмеген эр ким Алладан дегиль.
Балалар, кимсе сизни ёлдан урмасын! О насыл адалетли олса, догъру япкъан адам да о къадар адалетлидир.
Шимди огюмде турунъыз, мен РАББИнинъ огюнде, РАББИ сизге ве баба-деделеринъизге япкъан эйиликлери ичюн, сизлернен давалашаджагъым.