7 Мен ерге йыкъылдым да, бир сеснинъ манъа: «Саул, Саул, сен Мени не ичюн айдайсынъ?» – дегенини эшиттим.
Мелек ондан: – Хагъар, Сарейнинъ хызметчиси! Сен къайдан кельдинъ ве къайда кетесинъ? – деп сорады. – Мен саибем олгъан Сарейден къачам, – деди Хагъар.
Бу вакъиалардан сонъ, бир кунь Алла Ибраимни сынады. – Ибраим! – деди Алла. – Мен мындам, – деди о.
Лякин РАББИнинъ Мелеги коктен оны: – Ибраим, Ибраим! – деп чагъырды. – Мен мындам, – деди Ибраим.
РАББИ-Тааля адамны чагъырып, ондан: – Къайдасынъ? – деп сорады.
РАББИ онынъ бакъмагъа кельгенини корьди. Чалынынъ ортасындан Алла оны: – Муса! Муса! – деп чагъырды. – Мен мындам! – деди Муса.
РАББИ дей ки: – Деделеринъиз Менде насыл акъсызлыкъ таптылар? Не ичюн Менден узакълаштылар, бош путларнынъ артындан кетип, озьлери де бош олдылар?
Шунынъ ичюн сизлернен дава этеджегим, – дей РАББИ, – торунларынъызнен де дава этеджегим.
О джевап берип, оларгъа: – Сизге догърусыны айтам: шу кучюклернинъ бирисине япмагъанынъыз – Манъа япмагъанынъыздыр, – дейджек.
– О не яманлыкъ япты? – деп сорады аким. Лякин олар даа зияде багъырып: – Хачкъа мыхлансын! – дедилер.
Уйлеге якъын бир маальде мен ёл басып, Дамасккъа якъынлашаяткъанымда, апансыздан коктен тюшкен бир нур этрафымны парылдатты.
Мен: «Я Рабби, Сен ким оласынъ?» – деп сорагъанда, О: «Мен сен айдагъан назаретли Иса олам», – деп джевап берди.
Саул ерге йыкъылып: – Саул, Саул! Сен Мени не ичюн айдайсынъ? – деген сесни эшитти.
Мен эвельден Оны яманлагъан, залым, джан агъырткъан адам эдим. Лякин манъа мерамет костерильди, чюнки буны бильгисизликтен ве имансызлыкътан япа эдим.
РАББИ кельди ве о сеферлери киби: – Смаил, Смаил! – деп чагъырды. Смаил: – Айт, РАББИ. Сенинъ къулунъ Сени динълей, – деди.