6 Уйлеге якъын бир маальде мен ёл басып, Дамасккъа якъынлашаяткъанымда, апансыздан коктен тюшкен бир нур этрафымны парылдатты.
Болюшип, озю ве аскерлери оларгъа геджесинен уджюм этип, оларны урып йыкъты ве Дамаскнынъ шималь тарафында яткъан Ховагъадже къувалады.
Ибрам: – РАББИ-ТААЛЯм! Мен бала-чагъасыз ольсем, Сенинъ мукяфатларынъ манъа не керек? Олюмимден сонъ бутюн мал-мулькюмни Мешек (Дамаск дегени) огълу Элиэзер аладжакъ, – деди.
Сонъ Давут Дамаск-Арамда къаравул отрядларыны къойды. Арамлылар Давутнынъ къуллары олдылар ве салым тёледилер. Давут баргъан еринде РАББИ оны къорчалай эди.
Ай арланаджакъ, кунеш утанаджакъ. Ордуларнынъ РАББИси Сион дагъында ве Ерусалимде падишалыкъ этеджек, акъсакъаллар Онынъ шуретини кореджек.
Исанынъ бутюн корюниши оларнынъ козьлери огюнде денъишти: Онынъ бети кунеш киби парылдады, урбасы исе козь къамаштырып бем-беяз олды.
Мен ерге йыкъылдым да, бир сеснинъ манъа: «Саул, Саул, сен Мени не ичюн айдайсынъ?» – дегенини эшиттим.
Топлашувда буюк шамата котерильди. Фериселерден олгъан бир къач Къанун оджасы сёзге чыкъып, ачувнен: – Бизлер бу адамда ич бир яманлыкъ тапмаймыз. Эгер рух я да мелек онъа бир шей айткъан олса, не олгъан? – дедилер.
Эписинден сонъ исе, вакътындан эвель догъгъан балагъа ошагъан мен де Оны корьдим.
Онъ къолунда О, еди йылдызны тута, агъзындан эки тарафлы кескин къылыч чыкъып тура эди. Онынъ бети бутюн кучюнен парылдагъан кунеш киби эди.