28 Манъа аят ёлларыны бильдирдинъ, Озь огюнъде мени бахыт-къуванчнен толдураджакъсынъ.
Эр адымда мени сарып алып, мени ерге урмакъ ичюн, козьлерини манъа тиктилер.
О, окълар атып, душманларыны дагъытты, йылдырымнен оларны шашмалатты.
Сен Мукъаддессинъ, Исраильнинъ макътавлары арасында отурасынъ.
Олар Сенден ярдым истеди, ве Сен оларны къорчаладынъ. Олар Санъа ишанды ве алданмадылар.
Яланджы акъайларнен отурмадым, ичи къара адамларнен де юрмем.
Эй, джаным, не ичюн бойле тюшкюнсинъ? Не ичюн ичимде сыкъыласынъ? Аллагъа умют багъла! Мен Онъа даа шукюр этеджегим; О, меним Къуртарыджым ве Аллам!
Онъа кирген эр ким арткъа къайтмайджакъ, яшайышкъа алып баргъан ёлгъа иришип оламайджакъ.
Инсафлыкъ ёлундан кетем, адалет сокъакъларындан юрем.
Иса онъа деди: – Мен – ёл, акъикъат ве аят олам. Бабагъа келеджек эр ким тек Меним вастамнен келе.
Сен джанымны олюлер дюньясында ташлап кетмезсинъ, Азизинъе чюрюп ёкъ олмагъа ёл бермезсинъ.
Дин къардашларымыз! Сизлерге бабамыз Давут акъкъында догърудан-догъру айтмагъа рухсет этинъиз: о ольди, оны дефн эттилер ве онынъ къабри бугуньгедже бизде бардыр.
Буны япкъанда, иман башлыгъына, иманымызны къусурсыз япкъан Исагъа козь тикейик. О, къуванчкъа ляйыкъ олса да, масхаралыкътан къачмайып, хач устюндеки олюмге кетти ве Алла тахтынынъ онъ тарафында ерлешти.