25 Давут Иса акъкъында шойле деген: – Раббини эр вакъыт огюмде коре эдим: Мен ич бир шейден къоркъмайым деп, О, меним онъ тарафымдадыр.
Ондан къоркъкъанларгъа аш берер, Озь васиетини эбедиен эсинде тутар.
Лякин мен акъай дегиль, къуртым мен; адамлар мени масхара эте, халкъ исе менден игрене.
Рухумны Сенинъ къолунъа берем. Сен мени сатын алдынъ, я РАББИ, эй, акъикъий Алла!
Эй, Алла, Сен меним Алламсынъ, танъ аткъанынен Сени къыдырам. Джаным Сени истей; къуру, бош, сувсуз топракъларда беденим Сени беклеп къыйнала.
Ич ягъы ве зейтюн ягъынен джаным тойгъаны киби, агъзым ве дудакъларым къуванчнен Сени макътай.
Душманларынъ къычыргъаныны унутма! Санъа къаршы чыкъкъанларнынъ шаматасы токътамайып юкселе де!
Мен – РАББИ, сенинъ Алланъ, сени сагъ къолунъдан тутам, санъа: – Къоркъма! Мен санъа ярдым этеджегим, – дейим.
Олар экиси Алланынъ огюнде инсафлы адамлар олып, Раббининъ эписи эмир ве къанунларыны къатиен тута эдилер.
– Мына, ойле вакъыт келеята ве энди кельди ки, эр биринъиз озь тарафынъызгъа къачаджакъсыз, ве Мен бир Озюм олып къаладжагъым. Амма Мен ялынъыз дегилим, чюнки Баба Меннен берабер.
Шунынъ ичюн юрегим къуванчкъа толды, тилимден шадлыкъ тёкюльди. Теним умют иле раатнен яшайджакъ.