23 О вакъыт Раббининъ Ёлуна къаршы буюк бир исьян котерильди.
О, еудий синагогасында джесаретнен огретип башлады. Аполлосны динълеген Акиланен Прискилла оны озьлерине чагъырып, Алланынъ Ёлуны бутюнлей анълатып бердилер.
Амма базылары инатланып, иманны ред эттилер ве халкънынъ огюнде Раббининъ Ёлуны яманладылар. Павел олардан кетип, янына шегиртлерни алды ве эр кунь Тираннус деген бир адамнынъ мектебинде субетлер кечире башлады.
Бу Ёлнынъ тарафдарларыны – акъаймы, къадынмы демей, эписини багълап зиндангъа ташлай, ольгендже айдай эдим.
Огюнъде шуны ачыкъ айтмагъа истейим: олар Ёлгъа ялан дейлер, мен исе онъа коре яшап, бабаларымызнынъ Алласына ибадет этем. Къанунгъа коре олгъан эр бир шейге ве Пейгъамберлернинъ Языларында язылгъанларнынъ эписине инанам.
О вакъыт Феликс: – Бинъбашы Лисий кельген сонъ, меселенъни чезерим, – деп, махкемени башкъа куньге къалдырды. Феликс озю Ёл акъкъында яхшы хабердар эди.
Дамаск шеэриндеки синагогалар ичюн мектюплерни сорады. «Ёл» адлангъан огретювнинъ изинден баргъан кимни тапса, акъай я да къадын олгъанына бакъмайып, оларны якъалап, Ерусалимге кетирмек ниетинде эди.
Чокъ кере ёлгъа чыкъа эдим. Озенлерде, айдутлардан, сойдашларымдан да, башкъа миллетлерден де телюкеде къалдым. Шеэрде телюке, сахрада телюке, денъизде телюке, ялан агъа-къардашлар арасында телюкеге огърадым!
котек ашагъанымызда, зынджырларда отургъанымызда, бизге къаршы чыкъкъанларгъа котерильгенимизде, агъыр иш эткенимизде, юкъусыз олгъанымызда, аштан-сувдан вазгечкенимизде, хызмет этемиз.
Биз белли дегильмиз, амма бизни таныйлар. Бизни ольген деп саялар, амма мына, биз тиримиз. Бизни джезалайлар, амма биз ольмеймиз.