28 Лякин Павел къатты сеснен къычырып: – Озюнъе зарар кетирме, биз эпимиз шу ердемиз! – деди.
Аллам, я РАББИ, эгер мен бирде-бир яман шейни япкъан олсам, эгер къолларымда акъсызлыкъ олса,
Адамнынъ джаныны алма.
Мени тапмагъан исе джанына зарар кетире: менден нефретленгенлер эписи олюмни севелер!»
Пек яман олма, ахмакълыкъкъа да урулма, вакъытсыз ольмек санъа керекми?
Яманлыкъкъа къаршы яманлыкъ япманъыз, халкъынъыздан ич бир адамгъа къаршы да яман фикирлерни тутманъыз. Лякин якъын адамны озюнъизни киби севинъиз. Мен – РАББИм.
Мен исе сизге айтам: душманларынъызны севинъиз эм сизни къувалагъанлар огъруна дувалар окъунъыз.
О вакъыт Иса: – Етер, токътанъыз! – деди де, къулнынъ къулагъына къол тийдирип, оны тедавийледи.
Иса: – Баба! Оларны багъышла. Не япкъанларыны озьлери де бильмейлер, – деди. Аскерлер джереп чекип, Исанынъ урбаларыны озьара пайлаштылар.
Къаравул уянгъанынен, зиндан къапуларынынъ ачылып къалгъаныны корьди. Къапалгъанлар къачып кеттилер, деп тюшюнди. Къылычыны чыкъарып, озюни ольдюрмеге истеди.
Къаравул ярыкъ сорап, зиндангъа чапып кирди, титреп, озюни Павелнен Силанынъ аякълары алдына ташлады.
Сакъынынъыз, ич кимсе яманлыкъкъа яманлыкънен къайтармасын. Аксине, эр вакъыт бири-биринъизге ве бутюн адамларгъа яхшылыкъ къыдырынъыз.