26 Андан къайыкъкъа минип, Антиохиягъа ёл алдылар. (Анда олар махсус вазифе ичюн Алланынъ хайырына берильген эдилер, энди исе бу ишлерини битирген эдилер.)
Стефаннынъ ольдюрильмесинен башлангъан айдалув нетиджесинде даркъалып кеткен иманлылар Алланынъ Сёзюни еудийлерден гъайры ич кимсеге бильдирмейип, Фенике, Къыбрыс ве Антиохиягъа барып чыкътылар.
Лякин оларнынъ базылары къыбрыслы ве киренели олып, Антиохия шеэрине кельдилер ве Рабби Исанынъ Къуванчлы Хаберини о ердеки юнан тилинде лаф эткен еудийлерге бильдире башладылар.
Барнаба о ерге кельгенде, Алланынъ мераметини корип къуванды. Раббиге бутюн гонълюнен берилинъиз деп, эписини чагъырды.
ве оны тапып, Антиохиягъа кетирди. Бир йыл девамында олар иманлылар топлашувында чокъ адамны огрете эдилер. Биринджи сефер Антиохия шеэринде Исанынъ шегиртлерине «месихчилер» дедилер.
О куньлерде Антиохиягъа Ерусалимден базы пейгъамберлер кельди.
Сонъ Антиохия ве Иконий шеэрлеринден кельген еудийлер халкъны озь тарафына тартып, Павелни ташларнен урдылар. Оны ольген, деп сайып, шеэрден тышарыгъа чыкъарып ташладылар.
Къуванчлы Хаберни Дербе шеэринде даркъатып, чокъ шегирт арттыргъанларындан сонъ, Листра, Иконий ве Антиохия шеэрлерине къайттылар.
Эр бир иманлыларнынъ джемиети ичюн акъсакъалларны сайлап, башларына къолларыны къойдылар. Аштан-сувдан вазгечип, дува окъугъан сонъ, Раббиге иман эткен бу адамларны Раббининъ къолуна бердилер.
О вакъыт бутюн топлашувнен эльчилер ве акъсакъаллар тюшюнип, озь араларындан адамларны сайламагъа, оларны Павел ве Барнабанен Антиохиягъа ёлламагъа къарар чыкъардылар. Дин къардашлар арасында урьмет къазангъан башлыкъларны: Барсабба адыны ташыгъан Иуданы ве Силаны сайладылар.
Бойледже, бу адамлар ёлгъа чыкъып, Антиохия шеэрине кельдилер. О ердеки джемаатны топлап, оларгъа мектюпни бердилер.
Павелнинъ озю исе Силаны сайлады. Дин къардашлары Павелни Алланынъ хайырына къалдыргъан сонъ, о да кетти.
Энди сизлерни Аллагъа ве Онынъ Хайыр Сёзюне авале этем. Бу Сёзнинъ сизлерни къавийлештирмеге ве Алланынъ эписи азизлеринен берабер сизлерге мирасны бермеге кучю бар.
Биз шунен гъурурланамыз, темиз виджданымыз да тасдыкълай ки, биз ачыкъ юрекнен ве Алладан кельген темизликнен яшай эдик, бу дюньяда ве айрыджа сизлернен олгъанымызда, инсаний акъылнен дегиль, лякин Алланынъ эйилигинен арекет эте эдик.
Кифа Антиохия шеэрине кельгенде, мен онъа къаршы ачыкътан-ачыкъ чыкътым. О, озю къабаатлы эди.
Алла манъа сизни бакъмагъа буюрды, ве мен иманлылар джемиетининъ хызметчиси олдым. Меним ишим Алланынъ Сёзюни бутюнлей бильдирмек олды.
Бу Месихни биз илян этемиз, эр бир адамгъа акъыл огретемиз ве бутюн икметимизнен эр бир адамны тербиелеймиз. Бунынъ макъсады – эр бир адамны Месихте мукеммель этмектир.
Архиппке буны айтынъыз: «Раббиде бойнунъа алгъан хызметни унутма, мытлакъа оны беджер».
Алланынъ Сёзюни огрет, келишкен ве келишмеген вакъытта азыр ол, буюк сабырнен ве насиатнен гуналарны ярыкъкъа чыкъар, тенбиеле ве юреклендир.