41 Иса бутюн халкъкъа дегиль, тек бизге, шаатларгъа, Алланынъ огюнде сайлангъан адамларгъа корюнди. О, олюлерден тирильген сонъ, биз Онен ашап-ичтик.
Оларнен софрада ер алып, Иса отьмекни алып, шукюр этти ве парчалап оларгъа берди.
Сиз бу шейлерге шаат оладжакъсыз.
О – Акъикъат Рухудыр. Дюнья Оны къабул этип оламаз, чюнки Оны корьмей ве бильмей. Сиз исе Оны билесиз, чюнки О, сизнен булуна ве ичинъизде къаладжакъ.
Бираздан сонъ дюнья Мени корьмейджек. Амма сиз Мени кореджексиз. Мен яшамакътам, сиз де яшайджакъсыз.
Сонъ Иуда (Искариот дегиль): – Рабби, Сен не ичюн Озюнъни дюньягъа дегиль, лякин бизге косьтермеге истейсинъ? – деди.
Сиз Мени сайлагъанынъыз дегиль, сизни Мен Озюм сайладым, юрмеге ве гъайып олмайджакъ мейва бермеге тайин эттим. Шунынъ ичюн, Меним Адымдан Бабадан не истесенъиз, О, сизге береджек.
Сиз де шаатлыкъ этеджексиз, чюнки сиз башындан Меннен берабер эдинъиз.
Иса якъынджа келип, отьмекни алды ве оларгъа берди. Балыкъны да шойле болип берди.
Куньлернинъ биринде, олар берабер аш ашагъанда, Иса бойле эмир этти: – Ерусалимден кетменъиз, Баба сёз берген шейни бекленъиз. Мен оны сизге эвель айттым.
Еудийлернинъ топрагъында ве Ерусалим шеэринде Исанынъ япкъан ишлерине биз шаат оламыз. Адамлар Оны агъачкъа асып ольдюрдилер.
Иса чокъ куньлер девамында Озюнен берабер Галилеядан Ерусалимге баргъанларгъа корюнип тура эди. Энди олар халкънынъ алдында Онынъ шаатларыдыр.