13 Алла Ибраимге сёз бергенде, Озь Озюнен ант этти, чюнки Озюнден буюк ич бир шей ёкъ.
О, Озь сёзюни Ибраимге ве Озь антыны Исхакъкъа берген эди.
Къулларынъ Ибраимни, Исхакъны ве Исраильни акъылынъа кетир. Сен оларгъа: «Эвлятларынъызны коктеки йылдызлар дайын чокъ сайылы этерим. Мен санъа айткъан топракъны эвлятларынъызгъа берерим, ве о топракъ эбедиен оларнынъ олур», – деп Озюнънен емин эткен эдинъ.
Озюмнен ант этем, агъзымдан чыкъкъан сёз догъру ве ич денъишмез. Эр тиз огюме чёкеджек, эр тиль Меннен ант этеджек.
Лякин бу сёзлерни динълемесенъиз, Озюмнен ант этем ки, – дей РАББИ, – бу эв харап оладжакъ».
Онынъ ичюн, Мысырда яшагъан эписи ехудалылар, РАББИнинъ сёзюни динъленъиз: Мына, буюк Адымнен ант этем, – дей РАББИ. – Эндиден сонъ бутюн Мысыр топрагъында ич бир ехудалы Адымны айтмайджакъ, «РАББИ-ТААЛЯнен ант этем!» – деп ант этмейджек.
Озюмнен ант этем, – дей РАББИ, – Боцра шеэри харап ве масхара оладжакъ, бакъымсыз олып, оны къаргъайджакълар, эписи шеэрлери де эбедиен йыкъыкъ оладжакълар.
Бол сувларнынъ янында отлагъан Мысырнынъ айванларыны ёкъ этеджегим. Бир даа инсан аягъы я айван туягъы сувларны буландырмайджакъ.
ишанчлыгъынъны – Якъупкъа, севгинъни – Ибраимге косьтереджексинъ, эвель-эзельден бабаларымызгъа берген сёзюнъни беджереджексинъ.
атамыз Ибраимге берген антыны хатырлады. О бизге, биз душманларымызнынъ къолундан къуртулып, кимседен къоркъмайып, азиз ве инсафлы олып, омрюмиз боюнджа Онъа ибадет этип олурмыз, деп ант этти.
Дин къардашларым, куньделик яшайышындан бир мисаль кетирейим: адамнынъ васиети кереги киби япылса, онъа къаршы ич кимсе чыкъып ве онъа ич бир шей къошып оламай.
Эгер мирас Къанунны беджерювден берильген олса, о, ваденинъ себебинден берильмез эди. Амма Алла мирасны Ибраимге ваденинъ себебинден берди.
Бакъынъыз, Мен бу топракъны энди сизге бердим. РАББИ бу ерлерни Ибраим, Исхакъ ве Якъуп деделеринъизге ве оларнынъ эвлятларына бермеге ант этти. Барынъыз да, оларнынъ саиплери олунъыз.