13 Тек сютни иче бильген адам – уфакъ баладыр. О, догърулыкъ не олгъаныны бильмей.
Кимге акъыл огретип оладжакъ? Кимге Раббининъ хаберини анълатаджакъ? Ана сютюни якъында эмгенлерге, янчыкъ кокюстен айырылгъан балаларгъамы?
О вакъытта Иса сёзюни девам этти: – Бабам, кок ве ернинъ Раббиси! Шуретлейим Сени, чюнки Сен шуны акъыллылар ве бильгилилер ичюн гизли эттинъ, кучюк балаларгъа исе ачтынъ!
Сизлерге догърусыны айтам: ким Алланынъ Падишалыгъыны бала киби къабул этмесе, анда киралмайджакъ, – деди.
Къанундаки бильги ве акъикъатны анълап, насиаткъа мухтадж олгъанларны тербиелейсинъиз ве балаларны огретесинъиз.
Мен кучюк бала олгъанымда, бала киби лаф эте, бала киби фикир юрсете, бала киби тюшюне эдим. Акъай олгъан сонъ, бала ишлерини къалдырдым.
Дин къардашлар, балалар киби тюшюнменъиз. Яманлыкъкъа коре, бала киби къабаатсыз олунъыз, акъылгъа коре исе буюк адамлар киби олунъыз.
Агъа-къардашлар, мен сизлернен, Алланынъ Рухуна толгъан адамларнен киби, лаф этип оламадым. Мен сизнен дюньядай тюшюнген адамларнен киби, Месихке иманда уфакъ балаларнен киби субетлештим.
Гунакярларны къабаатлагъан хызмет шуретли олса да, гунакярларны акълайджакъ хызмет ондан даа чокъ шуретлидир!
Сонъ бизлер сабийлер киби олмайыкъ, эр тюрлю огретювлерге берильмейик, далгъалар киби, анда-мында атылмайыкъ, адамларнынъ айнеджилигине ве оларнынъ бизни ёлдан урмагъа ялан ниетлерине де берильмейик,
Бутюн Язы Алланынъ Рухундан ильхам алып язылгъандыр ве огретмек, гунаны ярыкъкъа чыкъармакъ, адамларны догъру ёлгъа къоймакъ, инсафлыкъ ёлунда тербие бермек ичюн файдалыдыр,
ве янъы догъгъан балалар киби, темиз рухий сютни истенъиз. Сонъ Рабби эйилигининъ леззетини билип, оседжексинъиз ве къуртулышкъа иришеджексинъиз.
Онъа селям берген адам исе онынъ яман ишлерине къошула.