13 Ич кимсе гунагъа алданмасын, юрегини таш киби этмесин деп, «бугунь» демеге даа мумкюн олгъанда, бири-биринъизге эр кунь акъыл огретинъиз.
Озюне ишангъан – акъылсыздыр, икмет ёлунда юрген исе къуртурылыр.
Тознынъ артындан къувалай, алдангъан юреги оны ёлдан урды. Джаныны къуртарамаз; «Сагъ къолумдаки шей алдав дегильми?» – деп сорамаз.
Юрегинъдеки къопайлыкъ сени алдатты. Юксек ерде, къая чатлакъларында яшайсынъ, ичинъден: – Мени ерге ким тюшюрип олур? – дейсинъ.
Барнаба о ерге кельгенде, Алланынъ мераметини корип къуванды. Раббиге бутюн гонълюнен берилинъиз деп, эписини чагъырды.
Эмирнинъ ярдымынен гуна фырсат тапып, мени алдатты ве эмирнинъ ярдымынен мени ольдюрди.
Ялан истеклернинъ ичинде гъайып олаяткъан эски адамнынъ эвельки аятыны бир четке алып къоймакъ керексинъиз,
чюнки сиз билесиз: баба озь балаларыны киби, биз де эр биринъизни
Шунынъ ичюн, бойле сёзлернен бири-биринъизнинъ гонълюни алынъыз.
Шунынъ ичюн, шимди япкъанынъыз киби, бири-биринъизни юреклендиринъиз ве къавийлештиринъиз.
Алланынъ Сёзюни огрет, келишкен ве келишмеген вакъытта азыр ол, буюк сабырнен ве насиатнен гуналарны ярыкъкъа чыкъар, тенбиеле ве юреклендир.
Дин къардашларым, сизлерге ялварам, къыскъадан язгъан олсам да, бу насиат сёзюни сабырнен къабул этинъиз.
Лякин эр кес озь истеклеринен ёлдан урула, алданып кете.