18 Падиша эписи башлыкъларына ве хызметчилерине буюк байрам япты. Байрамны Эстер ичюн япты. Ондан гъайры падиша озь виляетлери ичюн раатлыкъ кунюни ве падишагъа ляйыкъ джумертликнен бахшышлар берди.
Лаван о ернинъ эписи адамларыны топлап, той япты.
Левийлилер бутюн халкъны тынчландырып: – Тынчланынъыз. Бу кунь – азиз куньдир! Гъамлы олманъыз, – дей эдилер.
Мермер, садеф ве дегерли ешиль ве къара ташларнен тёшельген юксекликте алтын ве кумюш ятакълар ерлештирильди.
О куньлерде ехудалылар душманларындан къуртулдылар, ве о айда оларнынъ гъамы къуванчкъа, кедерлери де байрам кунюне айландылар. Шунынъ ичюн о куньлер зияфет ве шенълик куньлери олдылар, ве шу куньлери бири-бирлерине бахшышларны ёлламагъа, фукъарелерге де бахшышларны бермеге башладылар.
Келинъиз, эй, Сион къызлары, Сулейман падишагъа бакъынъыз! Онынъ башында – гузель тадж! Юреги ичюн къуванчлы кунюнде, Сулейман эвленген кунюнде онынъ анасы онъа бу таджны кийдирди!
– Къызкъардашым, келиним! Мен багъчама кирдим, мюрюмни къокъулы отларымнен топладым, солакъ балымны ашадым, шарабымны сютюмнен ичтим. – Эй, достлар! Ашанъ, ичинъ! Эй, севгилилер! Севгиден сархош олунъ!
– Кок Падишалыгъы бунъа ошай: бир падиша озь огълуна никях тою япа.
Бир куню къолай фырсат тапылды. Ирод догъгъан куню мунасебетинен озюнинъ буюклери, бинъбашылары ве Галилея башлыкълары ичюн зияфет япты.
– Эгер сени тойгъа чагъырсалар, сайгъылы ер алма, чюнки мусафирлер арасында сенден урьметли адам олмакъ мумкюн.
Ер юзюнде яшагъанлар бунъа севинип шенъленеджеклер ве бири-бирине бахшышлар ёллайджакълар, чюнки бу эки пейгъамбер ер юзюнде яшагъанларгъа чокъ азап берген эдилер.
Сонъ мелек манъа: – Яз! – деди. – Не де бахтлылар Къозунынъ никях акъшамына чагъырылгъанлар! Даа манъа: – Булар Алланынъ акъикъий сёзлеридир, – деди.
Хызметчилеринъден сора, олар санъа айтарлар. Энди бу хызметчи огъланларгъа мераметинъни косьтер, чюнки олар хайырлы бир куньде кельдилер. Къулларынъа ве Давут огълунъа юрегинъден къопкъаныны бер», – деди.