5 Топракъны таптагъан аскерлернинъ аякъкъаплары, къангъа булангъан урбалары якъыладжакъ, атешке аш оладжакъ.
Якъуп: «Мен Алланы юзьме-юзь корьдим, ве джаным сагъ къалды», – деп, о ернинъ адыны Пениэл деп къойды.
Алла халкъларнынъ Падишасы олды; Алла мукъаддес тахтына отурды!
Мен инсафсызларнынъ аманлыгъыны корьдим, макътангъанларнынъ алына сукъландым.
Онынъ юзю огюнде озюнъизни низамлы тутунъыз ве Онынъ сёзюни динъленъиз. Онъа къаршы инатланманъыз. О, Онда Меним Адым олгъаны ичюн, гуналарынъызны багъышламаз.
Дагълардаки буюк шамата – буюк бир халкънынъ сеси кибидир; миллетлернинъ падишалыкълары берабер топлашты. Ордуларнынъ РАББИси озь ордусыны козьден кечире.
РАББИ миллетлерни суд этеджек ве чокъ халкъларны къабаатлайджакъ. Адамлар къылычларындан сабан тишлерини дёгеджек, мызракъларындан юзюм кесмек ичюн пычакълар япаджакъ. Бир даа халкъ халкъкъа къаршы къылыч котермейджек, энди дженк этмеге огренмейджек.
Къурбан атеши чокътан азырланды, падишаны терен чукъурдаки буюк атеш беклей. Атешинде одуны пек чокъ. РАББИнинъ уфюрмеси, янгъан кукюрт киби, оны туташтыраджакъ.
Алланынъ Мелеги келип, Ашшур ордусынынъ 185 000 аскерини къырды. Адамлар саба тургъанда, бутюн аскерлер олип-серилип ята эди.
Рабби Сион къызларынынъ арамлыкъларыны юваджакъ, адалетли суд ве атеш рухунен Ерусалимни анда тёкюльген къандан темизлейджек.
Мидьян йыкъылгъан куню киби, халкъкъа агъырлыкъ эткен боюндырыкъны ёкъ эттинъ, омузларыны ургъан сопаны ве залымнынъ таягъыны Сен къырдынъ.
Бизге бир Бала догъды, бизге бир Огъул берильди! Омузлары устюне акимиет къоюлды. Онъа «Аджайип», «Насиатчы», «Кучьлю Алла», «Эбедий Баба», «Аманлыкъ Падишасы» дейджеклер.
– Мына, бойле куньлер келеята ки, Мен Давутнынъ эвлядыны, Инсафлы Пытакъны юксельтеджегим, – дей РАББИ. – Падиша падишалыкъ этмеге башлайджакъ. О, акъыллы олып, ер юзюнде адалетнен суд этеджек.
Кучьлю атларнынъ котерген тапырдысы, ат арабаларынынъ шаматасы, копчеклернинъ гудюрдиси эшитиледжек. Бабалары балаларына айланып бакъмайджакъ, эллеринде кучь къалмайджакъ.
Дженк арабаларынынъ тасырдысынен киби, дагъларнынъ тёпелеринден сычрайлар. Оларнынъ шаматасы тобанны якъаяткъан атешнинъ чытырдысына ошай. Олар – дженкке азырлангъан кучьлю бир халкъ кибидир.
Руханий шуларны къурбан еринде якъсын. Будыр – атешнинъ ашы, атеште РАББИге бутюнлей якъыладжакъ къурбандыр.
Руханий шуларны къурбан ерининъ устюнде якъсын. Будыр – атешнинъ ашы, бутюнлей якъыладжакъ къурбан, хош къокъудыр. Бутюн ич ягъы – РАББИгедир.
Шимди исе, ордуларнынъ шеэри, ордуларынъны котер! Бизни алкъагъа алдылар; Исраиль ёлбашчысынынъ янагъына падиша таягъынен ураджакълар.
Къамчы къакъылмасы ве айлангъан копчеклернинъ сеси, ат туякъларынынъ патырдысы ве дженк арабасынынъ гудюрдиси эшитиле.
РАББИнинъ Сарайыны къураджакъ ве шан-шуретли оладжакъ. О, падиша оладжакъ ве тахтында башлыкъ этеджек. Озь тахтында руханий де отураджакъ. Оларнынъ экиси бирлик ве муаббет арекет этеджек.
Мен сизни сувгъа батырып темизлейим. Бу – тёвбе бельгисидир. Амма артымдан Келеяткъан менден къудретлидир. Мен Онынъ аякъкъапларыны котерип, пешинден кетмеге биле ляйыкъ дегилим. О сизлерни Мукъаддес Рухнен ве атешнен темизлейджек.
Юкъарыда кокте аджайип шейлер япаджагъым, ашагъыда ер юзюнде бельгилер береджегим, къан, атеш ве къою думан киби тютюн ёллайджагъым.
Оларгъа атешке ошап айры-айры олгъан тиллер корюнди, эр бирининъ устюне къонды.
Алла Оны танымагъанларны ве Раббимиз Исанынъ Къуванчлы Хаберине бойсунмагъанларны алевленген атеш ичинде джезалайджакъ.
Лякин РАББИнинъ Мелеги: – Санъа меним адым не керек? Меним адым пек аджайиптир, – деди.
Шаул руханийнен лаф этип тургъанда, фелестинлилернинъ ордусындаки къалабалыкъ даа да артты. Шаул руханийге: – Айды, ишинъни токътат! – деди.