14 РАББИ Исраильнинъ эм башыны, эм къуйругъыны кеседжек, бир куньде эм пальма фиданларыны, эм къамышларыны да кесип атаджакъ.
Исраильнинъ Ярыгъы – атеш, онынъ Азизи – алев оладжакъ. Бир кунь ичинде Ашшурнынъ тикенли чалыларыны ве кийик отларыны якъып битиреджек,
Мысыргъа энди кимсе ярдым этип оламайджакъ, не башлыкълар, не адий ишчилер, не белли адамлар, не де белли олмагъанлар.
бу гуна сизлер ичюн диварда пейда олгъан чатлакъ киби, авдарыладжакъ олгъан юксек дивар киби оладжакъ: бир кунь апансыздан, бир аньде о, йыкъыладжакъ.
Бунынъ ичюн РАББИ бойле дей: – Бу халкънынъ огюне ёлдан ураджакъ шейлерни къояджагъым, бабалар да, огъуллар да оларгъа сюрюнеджеклер, къомшу да достунен берабер гъайып оладжакъ.
Пис ишлерни япкъанда, утандылармы? Ёкъ! Ич утанмайып, къызарып бозармайлар да! Онынъ ичюн тюшкенлернинъ арасына тюшеджеклер, джезанен кельгенимде, ерге йыкъыладжакълар, – дей РАББИ.
РАББИ Озю оларны къачакъ этти, энди оларгъа бакъмайджакъ; олар руханийлерни урьмет этмедилер, къартларгъа мерамет косьтермедилер.
РАББИ Хошеагъа: – Адыны Йизреэл къой, чюнки чокъ вакъыт кечмезден, Мен Йизреэл вадийинде тёкюльген къанны Ехунынъ эвинден сорарым ве Исраиль эвининъ падишалыгъыны токътатырым.
Гомер кене юкке къалды ве къыз бала тапты. РАББИ Хошеагъа: – Адыны Ло-Рухама къой, чюнки энди Мен Исраиль эвине мерамет этмейджегим, оларнынъ къабаатларыны энди багъышламайджагъым.
РАББИ Хошеагъа: – Адыны Ло-Амми къой, чюнки сиз Меним халкъым дегильсиз. Мен де сизинъ Алланъыз олмам.
Эй, Бет-Эль, буюк яманлыгъынъ ичюн, башынъа да айнысы тюшеджек.
Бунынъ ичюн олар саба думаны киби, тез гъайып олгъан чыкъ киби оладжакъ, арман еринден савурылгъан саман чёпюне, собадан чыкъкъан тютюнге ошайджакълар.
Куньдюз сен сюрюнеджексинъ, гедже сеннен берабер пейгъамбер абынаджакъ. Ве Мен сенинъ Исраиль-ананъны ёкъ этеджегим.
Исраиль енъильди. Шимди о, халкълар арасында бир шейге ярамагъан савут киби олды.
РАББИ бойле дей: – Бир чобан арсланнынъ агъзындан айваннынъ эки кемигини я да къулагъынынъ парчасыны къуртаргъаны киби, Самариеде яшагъан Исраиль огъуллары да ойле къуртарыладжакъ. Оларда тек тёшекнинъ кошеси, диваннынъ аягъы къаладжакъ.
Мына, РАББИ буюраджакъ, ве буюк эвлер харабеге чевириледжек, кичик эвлер парча-парча оладжакъ.
Шунынъ ичюн РАББИ бойле дей: – Апайынъ шеэрнинъ бир ороспусы оладжакъ, огъулларынънен къызларынъ къылычнен ольдюриледжек, сенинъ топрагъынъ ольчю йипинен пай этиледжек, сен исе арам ерде оледжексинъ. Исраиль исе мытлакъа озь мемлекетинден сюргюн этиледжек.
Онынъ азапларындан къоркъа-къоркъа, узакъта турып айтаджакълар: – Беля, беля буюк шеэрге! Эй, Вавилон, къудретли шеэр! Санъа джеза бир саат ичинде кельди!
Бойле байлыгъынъ бир саат ичинде ёкъ олды. Эр бир капитан, гемиджи ве денъизджилер, денъизде алыш-вериш япкъанларнынъ эписи узакъта турып,
Шунынъ ичюн онынъ башына келеджек белялар, олюм, гъам ве ачлыкъ, бир кунь ичинде келеджеклер. О, атеште якъыладжакъ, чюнки оны суд этеджек Рабби-Тааля къудретлидир.