11 РАББИ кучьлю къолунен мени тутып, бу халкънынъ ёлундан кетмемеге насиат берип, бойле деди:
РАББИнинъ къувети Ильяснен эди. О, урбаларыны къушакънен багълады ве тап Йизреэлге къадар Ахавнынъ огюнде чапты.
Бутюн ер юзю РАББИден къоркъсун, дюньяда яшагъанларнынъ эписи Онынъ огюнде къалтырасын!
огълум, оларнен берабер ёлгъа чыкъма, оларнынъ ёлуна аягъынъ басмасын,
– Инат огъулларнынъ башларына беля! – дей РАББИ. – Олар Менден сорамайып, ниетлерини беджерелер, Менден рухланмайып, башкъаларнен бирлешелер, гунагъа гуна къошалар.
Бунъа РАББИ бойле джевап берди: – Эгер тёвбе этсенъ, сени арткъа алып кетиреджегим, кене огюмде тураджакъсынъ. Бош шейлерден къыйметлисини айры этсенъ, Меним агъзым киби лаф этеджексинъ. Халкъ санъа келеджек, сен исе оларгъа кетмейджексинъ.
– Мени алдаттынъ, я РАББИ, мен алдандым; менден кучьлю олып, мени енъдинъ. Эр кунь устюмден кулелер, эр кес мени мыскъыллай.
«Бир даа РАББИни акъылларына кетирмейджегим, Ады акъкъында бир даа айтмайджагъым», – деп тюшюндим, амма юрегимде бир атеш киби янды, кемиклеримни якъкъан дайын олды. Оны ичимде тутмагъа тырыштым, амма оламадым.
Ель мени юкъарыгъа котерип, алып кетти. Мен къасевет ве ачувнен кеттим. РАББИнинъ кучьлю къолу устюмде эди.
Биз корьген-эшиткенлеримизни айтмайып оламамыз, – дедилер.