2 Къолларым бутюн буларны япты, бойле этип, эр шей пейда олды, – дей РАББИ. Лякин Мен алчакъгонъюллилерге, рухтан тюшкенлерге, сёзюм огюнде къалтырагъанларгъа бакъаджагъым.
– Ахав Меним огюмде насыл баш эггенини коресинъми? О Меним огюмде башыны эггени ичюн, Мен оны яшайышы девамында белягъа огъратмам. Онынъ огълу заманында союны беляларгъа огъратырым, – деди.
Сонъ Шафан лафыны девам этип: – Хилкия руханий манъа бир китап берди, – деди ве оны гурь сеснен падишагъа окъуды.
Падиша Къанун Китабынынъ сёзлерини эшиткенинен, устюндеки урбаларыны йыртты,
Шимди Алламызнынъ огюнде ант этейик: эфендимнинъ айткъанларына ве Алламызнынъ къанунларындан къоркъкъан адамларнынъ айткъанларына коре, эписи бойле апайларны ве олардан догъгъан балаларны озюмизден узакълаштырайыкъ. Къанунгъа коре олсун!
Эсирликтен кельгенлернинъ яман иши себептен айтылгъан Исраиль Алласынынъ сёзлеринден къоркъкъанларнынъ эписи меним янымда топланды. Мен исе акъшам къурбанлары кетириледжек вакътынадже гъам-къасевет ичинде отурдым.
Сени бильмек меним ичюн пек аджайип, юксектир о, акълым етмез онъа.
Буюк топлашувда Санъа шукюр этеджегим, чокъ адамнынъ арасында Сени макътайджагъым!
Эр бир заман РАББИден къоркъкъан адам бахтлыдыр, инатлангъан адамнынъ башына исе беля тюшер.
Кибирлилик адамны ашалай, алчакъгонъюлли исе шурет къазаныр.
– Козьлеринъизни котерип, коклер юксеклигине бакъынъыз! Оларны ким яратты? Коклердеки ордуларны сыранен алып келе, эр бирини адынен чагъыра. Улу къудрети, буюк кучю ичюн, Онынъ эр шейи озь ериндедир.
Халкълар корип бильсинлер, тюшюнип анъласынлар ки, бутюн бу шейлерни РАББИнинъ къолу этти, Исраильнинъ Азизи яратты.
Юдже, Юксельген, эбедий Яшагъан, Ады Азиз олгъан дей ки: – Юксек ве мукъаддес ерде яшайым, лякин тёвбе эткенлернен ве алчакъгонъюллилернен олам. Алчакъгонъюллилернинъ рухларыны джанландыраджагъым, тёвбе эткенлернинъ джанларыны тирильтеджегим.
Устюмде РАББИ-ТААЛЯнынъ Руху булуна; РАББИ мени ягънен сюртип, алчакъгонъюллилерге хайырлы хабер этмеге чагъырды, юреклери къырылгъанларгъа шифа бермеге, эсирлерге – азатлыкъ акъкъында, зинданда яткъанларгъа – къуртулыш акъкъында айтмагъа,
РАББИнинъ сёзюнден къалтырагъанлар, Онынъ сёзюни динъленъиз: – Сизни корьмеге истемеген, Адым ичюн сизни къувалагъан къардашларынъыз: «РАББИ Озюни шуретинде косьтерсин де, шенълигинъизге бакъайыкъ!» – дейлер. Амма олар масхара оладжакълар.
Олар РАББИнинъ артындан кетеджеклер. Арслан киби, О, ырылдайджакъ. О, сесини береджек, ве огъуллары титреп, гъарптан келеджек.
Эй, инсан! Эйилик не олгъаны санъа бильдирильди, РАББИ сенден не истегени де хабер этильди: адалетли арекет этмек, мераметни севмек ве Алланънынъ огюнде юваш юрекнен яшамакъ.
Сени эшитип, юрегим титреди, дудагъым къалтырап, кемиклерим агъырды. Аягъым тюбюнде ер саллангъандай олды. Амма меним халкъыма уджюм эткен душманнынъ башына тюшеджек беля кунюни сабырнен беклейджегим.
Мен сизлерге айтам: бу ерде Алланынъ Сарайындан да буюк Адам бар.
Буларнынъ эписини яраткъан Меним къолум дегильми?
Энди тур да, шеэрге бар. Анда санъа не япаджагъынъны айтарлар, – деди О.
Шунынъ ичюн, меним севимлилерим, сиз эр вакъыт меним сёзюмни динълегенинъиз киби, тек мен алдынъызда олгъанымда дегиль, амма шимди де, мен сизнен олмагъанымда, энди даа чокъ къоркъунен ве титревнен сизинъ къуртулышынъызны къазанынъыз.
О, эр шейден эвельдир ве эр шейнинъ эсасыдыр.