17 – Озьлерини «эляллап ве темизлеп», багъчаларгъа бирер-бирер киргенлер, домуз этини, джиренч шейлерни ве сычанларны ашагъан эр кес гъайып оладжакълар, – дей РАББИ.
Кучьлю адам – памукъ киби, ишлери де къыгъылчым киби оладжакъ. Экиси берабер янаджакъ, кимсе сёндюрип оламайджакъ.
Мына, РАББИнинъ куню келе! Къоркъунчлы, гъазапкъа ве шиддетли ачувгъа толу куньдир! Ер юзю сахрагъа чевириледжек, анда яшагъан эписи гуналылар ёкъ этиледжек.
О заман мен: – Я РАББИ-ТААЛЯ! Мен ич бир вакъыт арам шей ашамадым, арамланмадым! Олю айваннынъ я да йыртыджы айван ольдюрген айваннынъ этини мен яшлыгъымдан ич бир вакъыт бугуньгедже ашамадым. Арам олгъан эт агъзыма кирмеди! – дедим.
Ер юзюнде огъул чыкъаргъан махлюкълардан булар сиз ичюн арамдыр: кёр сычан, сычан, кесертки ве онынъ сою,