10 – Ерусалимнен берабер къуванынъыз, оны севгенлер, эпинъиз онынъ ичюн шенъленинъиз! Ерусалим ичюн агълагъанлар! Энди онен берабер къуванынъыз!
РАББИ юксекте олып, ювашларгъа бакъар, къопайларны исе узакътан таныр.
Сен юрегиме: «Меним юзюмни къыдыр», – дединъ. Сенинъ юзюнъни къыдыраджагъым, я РАББИ!
О куню бойле дейджеклер: – Мына, бу – бизим Алламыз! Онъа ишандыкъ, ве О бизни къуртарды! Бу – РАББИдир! Биз Онъа ишандыкъ! О бизни къуртарды! Къуванып, шенъленейик!
Аджайип чечекленип къуванаджакъ, къуванчнен къычырып шенъленеджек. Ливан шурети онынъ оладжакъ, Къармел дагъларынынъ ве Шарон тегизлигининъ дюльберлиги онъа бериледжек. Олар РАББИнинъ шуретини, Алламызнынъ дюльберлигини кореджеклер.
Эй, коклер, тантана этинъиз! РАББИ буны япты! Эй, топракъ теренликлери, сес котерип къычырынъыз! Эй, дагълар, орман ве ормандаки эр терек, къуванчынъыздан шамата котеринъиз! РАББИ Якъупны сатын алды, Исраильде шурет къазанды.
РАББИ Сионнынъ юреклерини аладжакъ, онынъ йыкъылгъан ерлерине теселли береджек; сахралары ве чёллери РАББИнинъ Эдем багъчасы киби оладжакъ. Анда къуванаджакъ ве шенъленеджеклер, Алланы макътайджакъ ве йырлайджакълар.
Меним яраткъанларыма эбедиен шенъленип къуванаджакъсынъыз. Бакъынъыз, Мен яраткъан Ерусалим ве халкъ шенъ ве къуванчлы оладжакълар.
Я РАББИ, Сен халкъны чокълаштырдынъ, оларгъа буюк къуванч багъышладынъ. Берекет джыйгъан заманда киби, алынгъан гъаниметнен пайлашкъан вакъытта киби, халкъ Сенинъ огюнъде къувана.
онъа шойле деди: – Бутюн Ерусалим шеэрини кечип, оларнынъ арасында япылгъан пис шейлер акъкъында къайгъырып къасевет эткен адамларнынъ манълайына тамгъа къой.
Эй, халкълар! Алланынъ халкъынен берабер къуванынъыз! О, къулларынынъ къаны ичюн акътыманыны ве Озь душманларынынъ интикъамыны алыр, Озь топрагъы ве халкъы ичюн одеме этер.